अने वैराग्यथी ज भरपूर छे. ज्ञान छे ते सुखने साधे छे–अने वैराग्य छे ते
दुःखने दूर करे छे. ज्ञान अने वैराग्य एटले सर्वज्ञता अने वीतरागताना
साधको....
पण ते श्रद्धा राखती नथी. ज्ञाननो उघाड अने विकल्प ए बन्नेनी उपेक्षा करीने
निरपेक्ष द्रव्यमां एकाकार थनारी श्रद्धा ते ज साची श्रद्धा छे. ज्यांसुधी कांइ पण
अपेक्षानुं लक्ष हशे त्यांसुधी निरपेक्षतत्त्व प्रतीतमां नहि आवे. निरपेक्षतत्त्व ते संपूर्ण
स्वाधीन छे–सर्वेनी अपेक्षाथी पार छे–ए तत्त्वनी प्रतीतमां अनंत पुरुषार्थ छे.
जगतना बधाय पदार्थोनी उपेक्षा करीने एक स्व तत्त्वने निरपेक्षपणे प्रतीतमां लेवुं ते
ज सम्यग्दर्शन छे.
परिभ्रमणना भयरूप संवेगथी उपजेली छे, मिथ्यात्वादि
शल्यथी रहित छे, मेरुपर्वत समान निष्कंप छे; आवी
जिनभक्ति जेने थइ तेने संसारनो अभाव ज थयो.