त्यारे ज स्व–पर आत्मानी वास्तविक ओळखाण थाय; अने जेने एवी ओळखाण
थाय तेने देव–गुरु वगेरे उपर अपूर्व प्रमोद जागे. ओळखाण वगर खरो प्रमोद क्यांथी
आवे?
पात्रता होय? पोताना आत्माने स्वसंवेदनथी जाण्या वगर बीजा आत्मानुं अनुमान
पण साचुं थइ शकतुं नथी. स्वसंवेदन वगर बधुं जाणपणुं के क्रियाकांड ते थोथेथोथां छे.
इन्द्रियोद्वारा के विकल्पोद्वारा जाणनारो नहि पण प्रत्यक्ष ज्ञानवडे जाणनारो एवो
भगवान आत्मा छे. आवो उपयोग ते आत्मानुं असाधारण चिह्न छे–तेने ओळखतां
आत्मा ओळखाय छे.
एकत्र थयो त्यां कोइ बीजा वडे ते हणातो नथी. जे उपयोग रागथी जुदो पडीने
चैतन्यमां ठर्यो ते उपयोग कदी रागादि परभावोमां एकाकार थतो नथी, एटले
रागादिवडे ते हणातो नथी; राग तेना ज्ञेयपणे रहे छे, पण ते रागने जाणतां उपयोग
हणातो नथी.
करे छे, ते कोइथी हणातो नथी. आवा उपयोगस्वरूप आत्माने ओळखे तो ज तेनी
वास्तविक ओळखाण थाय छे, ने शांतिनुं वेदन थाय छे.
तेमां अतीन्द्रिय आनंद वेदाय छे. अतीन्द्रिय ज्ञान वगर अतीन्द्रिय आनंद वेदाय नहि.
रागथी जुदा पडीने अंतरमां वळेला मतिश्रुत ज्ञान पण अतीन्द्रिय छे, ने तेमां
अतीन्द्रिय आनंदनुं वेदन थाय छे.
पण संसारमां ज रहे छे, उपयोगने अंतरमां वाळीने रागथी जुदो पडया वगर मोक्षना
पंथ हाथ आवे तेम नथी ने संसारथी बहार नीकळाय तेम नथी.