देवोए सीताजीनी अग्नि परीक्षानुं द्रश्य जोयुं....ने तरत ज मूशळधार वरसाद वडे
अग्निना स्थाने जलसरोवर करी दीधुं, वच्चे कमळनी रचनामां सीताजी शोभता
हता...देवोए सीताजीना शीलनी प्रसंशा करीने तेना शीलमहिमाने जगप्रसिद्ध कर्यो.
असार संसारने छोडीने आत्मकल्याण करशुं. एम कही, रामने अने लव–कुश जेवा
सीताना वैराग्यप्रसंगे रामचंद्रजी मूर्छा पामी जाय छे.–आ कथा आपणने शील अने
वैराग्यनो सन्देश आपे छे.
संजय–ए सातेय मुनिवरो सगा भाई हता, महा ऋद्धिवंत हता, चरमशरीरी हता. ए
वखते मथुरानगरीमां राजाशत्रुघ्न राज्य करता हता; चरमेन्द्रकृत घोर मरकीनो उपद्रव
पधार्या. तेमना प्रभावथी मरकीनो घोर उपद्रव शांत थइ गयो, फळफूलथी नगरी खीली
ऊठी....नगरजनोनां हृदय पण भक्तिथी खीली उठया. आखी नगरीए
भगवंतोना प्रतिमा शोभी रह्या छे.
तेमना महिमानी खबर पडतां मथुरा जई भक्तिथी वंदन–पूजन कर्युं. सीताजीए
अयोध्यापुरीमां आ मुनिवरोने भक्तिथी आहारदान कर्युं.