કહૂં ન સુખ સંસારમેં સબ જગ દેખ્યો છાન.
કર્મ બલિ નટ ચારું ગતિમેં બહુવિધ નાચ નચાવે.
ગદ વિન તન પાવે તો ધન નહિ, ધન પા તુરત નશાવે,
તાતેં ભવ–તન–ભોગ રાગ તજ શિવમગ લહી શિવ જાવે.
રહ્યો છે. ક્યાંક રોગ વગરનું તન મળે તો ધન ન હોય, ધન મળે તો પાછું તરત ચાલ્યું
જાય. આમ ક્યાંય સુખ નથી. માટે હે જીવ! સંસારના ભવ–તન ને ભોગોથી વિરક્ત
થઈને, તું શિવમાર્ગ લઈને શિવપુરી તરફ જા.
યું કબહૂં ઈસ જીવકો સાથી સગા ન કોય.
માત પિતા સુત દ્વારા પ્રિયજન કોઈ ન સાથી આવે.
પુણ્ય પાપ યા ધર્મ હી સાથી, તન ધન યહીં રહાવે,
સુખ દુઃખ સબહી ઈકલા ભુગતે ઈકલા ચહુંગતિ ધાવે.
પુણ્ય–પાપ કે ધર્મ જ છે, એ જ એની સાથે જાય છે, તન–ધન ને સગાં તો અહીં જ
પડ્યા રહે છે. આ રીતે ચાર ગતિમાં સુખ–દુખ જીવ એકલો જ ભોગવે છે. –આવું
એકત્વ જાણીને, પરનો મોહ છોડી, હે જીવ! તું તારા આત્માને એકત્વસ્વભાવની
ભાવનામાં જોડ.
ઘર સંપત્તિ પર પ્રગટ યે પર હૈ પરિજન લોય