ः ३०ः श्रावणः २४९०
(९४) ज्ञान चेतनानी भावना
समस्त कर्म अने कर्मना फळोनो भोगवटो छोडीने, केवळ चैतन्यस्वरूप
आत्मतत्त्वनो उग्रपणे अनुभव करवानी क्रियामां हवे हुं अचलितपणे लीन थाउं छुं.
चैतन्यस्वरूपना अनुभवमां मारी आ अचळता अनंतकाळ सुधी टकी रहो, हवे मारो
बधोय काळप्रवाह आ चैतन्यस्वरूपना अनुभवमां ज वहो!–आम धर्मीजीव निरंतर
ज्ञानचेतनाने भावे छे.
(९प) ते पवित्र आत्मा जयवंत वर्तो
अहो, तेनी मुद्रा! अहो! तेनी गंभीरता; अहो! तेनुं पावन ज्ञान; अहो, तेनी
शांति; अहो! तेनी चिन्मुद्रा उपरनो स्वरूपनो तरवराट; अहो! तेनो विनय; अहो!
तेनो वैराग्य, अहो! तेनी निर्मानता, अहो! तेनी भक्ति; अहो एनी वत्सलता! अहो,
तेनुं आत्मध्यान! अने अहो, ते आत्मद्रव्य! ते सर्वगुणसंपन्न आत्माने नमस्कार.
(९६) नथी धर्यो देह विषय वधारवा
रे पामर, अनंत काळे मळेला आ चिंतामणि जेवा मानव–जीवनने जो तुं विषय
भोगने खातर ज वीतावतो हो, ने आत्मानी दरकार न करतो होय तो–एवा तारा
जीवनने धिक्कार छे! ते ज जीवन धन्य छे के जे जीवन आत्मसाधनामां वीते छे.
आ दुर्लभ मनुष्यत्व अने जिनशासन जेवा परम रत्नने पामीने पण जे जीव
पोतानुं जीवन विषयोमां ज गाळे छे, ते राखने माटे रत्नने बाळे छे.
एक घणाज गरीब माणसने अचानक महा किंमती रत्न मळी गयुं; जंगलमां ते
घणो भूख्यो हतो छतां आळसने लीधे ते माणस रत्न वटावीने खोराक लेवा गाममां न
गयो अने घणो वखत सूई रह्यो. पछी ऊठयो त्यारे पण झट गाममां न गयो अने त्यां
ज बेठा बेठा विचार्युं के पहेलां नाही–धोइ मोढुं साफ करीने पछी गाममां जइश ने
खाइश; एम विचारीने नायो–धोयो. पछी मोढुं साफ करवा विचार्युं. मोढे घसवा राखने
खातर मूर्खाए वगर विचारे पोतानी पासेनुं रत्न बाळीने तेनी राख करी अने दांते
घसीने मोढुं साफ कर्युं. हवे गाममां खोराक लेवा जवा विचार कर्यो–परंतु–एकनुं एक जे
अमूल्य रत्न हतुं ते तो बाळी नाख्युं, तेथी हवे तेनी पासे कांई हतुं नहिं एटले ते त्यां
ज भूख्यो भूख्यो मरी गयो. अरे, जुओ! तेने रत्न तो मळ्युं पण सदुपयोग करतां न
आवडयो; राखने माटे रत्नने बाळी नांख्युं.
हे भव्य जिज्ञासु! एना जेवी मूर्खता तुं न करतो. अनंत–अनंतकाळे मोंघु
आ मानवजीवन अने तेमां पण रत्नचिंतामणि जेवुं जिनेन्द्रशासन तथा संतोनो
समागम मळ्यो छे एवा आ परम दुर्लभजीवनने तुं राख जेवा विषयभोगोने खातर
बाळीश नहि. मूर्खानी जेम ऊंघवामां अने नावा–धोवामां–वेपारधंधामां जीवन व्यर्थ
गुमावीश नहि, पण एक क्षणमात्रना विलंब वगर तुं तारुं आत्मसाधन करजे. आ
जीवनमां जिनेन्द्र–