जेथी जनममरणादिहीन ने अष्टगुण संयुक्त छे.
अशरीर ने अविनाश छे, निर्मळ अतीन्द्रिय शुद्ध छे,
ज्यम लोक–अग्रे सिद्ध, ते रीत जाण सौ संसारीने.
दीवडावडे आखुं य भारत आजे पण ऊजवे?
सुधी आत्मज्ञान न करे त्यां सुधी अनेक भवमां संसारभ्रमण करे छे. ए रीते
भवचक्रमां भमतां भमतां ते जीव एकवार विदेहक्षेत्रमां पुंडरीकिणी नगरीना मधुवनमां
पुरुरवा नामे भीलराजा थयो; त्यारे सागरसेन नामना मुनिराजने देखीने प्रथम तो
मारवा तैयार थयो पण पछी तेमने वनदेवता समजीने नमस्कार कर्या ने तेमना शान्त
वचनोथी प्रभावित थईने मांसादिना त्यागनुं व्रत ग्रहण कर्युं. व्रतना प्रभावे पहेला
स्वर्गनो देव थयो ने पछी त्यांथी अयोध्यानगरीमां भरतचक्रवर्तीनो पुत्र मरीची थयो;
चोवीसमा–अंतिम तीर्थंकरनो जीव प्रथम–तीर्थंकरनो पौत्र थयो. त्यारे तेणे पोताना दादा
साथे देखादेखीथी दीक्षा तो लीधी परंतु वीतराग–मुनिमार्गनुं पालन करी शक््यो नहि
तेथी भ्रष्ट थईने तेणे मिथ्यामार्गनुं प्रवर्तन कर्युं. मानना उदयथी तेने एम विचार थयो
के जेम भगवान ऋषभदादाए तीर्थंकर थईने त्रणलोकमां आश्चर्यकारी सामर्थ्य प्राप्त
कर्युं छे तेम हुं पण बीजो मत चलावीने तेनो नायक थईने तेमनी जेम ईन्द्र वडे पूजानी
प्रतीक्षा करीश; हुं पण मारा दादानी जेम तीर्थंकर थईश. (भावि तीर्थंकर थनार द्रव्यमां
तीर्थंकरत्वना कोड जाग्या!)
भरतक्षेत्रमां अंतिम तीर्थंकर (महावीर) थशे. प्रभुनी वाणीमां पोताना तीर्थंकरत्वनी
वात सांभळतां मरीचीने घणुं आत्मगौरव थयुं. तो पण हजी सुधी ते धर्म पाम्यो न
हतो. अरे, तीर्थंकरदेवनी दिव्यध्वनि सांभळीने पण एणे सम्यक्धर्मनुं ग्रहण न कर्युं.
आत्मभान वगर संसारना केटलाय भवोमां ते जीव रखडयो.