: માગશર : આત્મધર્મ : ૧૩ :
વ ન વા સી અં જ ના
વન–ગૂફામાં મુનિદર્શનનો મહાન આનંદ
સંસારના ઘોરાતિઘોર દુઃખપ્રસંગે, જ્યારે ઉપર
આભ ને નીચે પાતાળ જેવી પરિસ્થિતિ હોય ત્યારે
પણ જીવને ધર્મ અને ધર્માત્મા કેવા અચિંત્ય શરણરૂપ
થાય છે–તે સૂચવતો અંજનાસતિના જીવનનો એક
આનંદકારી પ્રસંગ અહીં આપ્યો છે.
*
પતિ પવનંજયથી તરછોડાયેલી સતિ અંજનાને જ્યારે સાસુ કેતુમતીએ કલંકિની
સમજીને કૂ્રરતાપૂર્વક રાજ્યમાંથી કાઢી મુકી, અને જ્યારે પિતૃગૃહેથી પણ તેને જાકારો
મળ્યો, કોઈએ તેને શરણ ન આપ્યું, ત્યારે આખાય સંસારથી ઉદાસ થયેલી તે સતિ
પોતાની એકની એક સખી સાથે વન તરફ ચાલી જાય છે–કે જ્યાં મુનિઓના વાસ છે.
અંજના કહે છે–હે સખી! આ સંસારમાં આપણું કોઈ નથી; શ્રી દેવ–ગુરુ–ધર્મ એ
વાઘથી ભયભીત મૃગલીની જેમ અંજની પોતાની સખી સાથે વનમાં ચાલી જાય
છે. વનવાસી મુનિવરોને યાદ કરતી જાય છે, ને ચાલી ચાલીને થાકી જાય છે ત્યારે બેસી
જાય છે....એનું દુઃખ જોઈને સખી વિચારે છે કે હાય! પૂર્વના કોઈ પાપને લીધે, આ
રાજપુત્રી નિર્દોષ છતાં મહાકષ્ટ પામી. સંસારમાં કોણ રક્ષા કરે? પતિગૃહે એનો
અનાદાર થયો.....જે પિતા તેને લાડપૂર્વક ખેલાવતા તે જ પિતાદ્વારા તે નિરાદર
પામી.....એની માતા પણ એને આશરો ન આપી શકી. સહોદર ભાઈ જેવો ભાઈ પણ
આવા દુઃખમાં