देहथी विरक्त थईने तारा आत्माने निजस्वरूपना चिंतनमां जोड. तेमां तने परम
आनंदनी स्फूरणा थशे.
छे. व्यवहारथी विमुख थईने शुद्धात्माना अनुष्ठानमां (अनुभवमां) जे स्थित छे एवा
कोई विरल योगीने अपूर्व परमआनंद प्रगटे छे. आवा परमानंदस्वरूप जे कोई
परमतत्त्व छे ते ज उपादेय छे, ने तेनाथी विपरीत बीजुं बधुंय हेय छे–एम हे शिष्य!
तुं जाण.–आम जाणीने तुं तारा आत्माने ज उपादेयरूप करीने तेमां तारा उपयोगने
जोड...तेमां तने कोई अपूर्व आनंद स्फूरायमान थशे.
जोरदार थईने आत्माने परमात्मपणे प्रतीतमां ले. ‘हुं नमालो, हुं रागी, हुं पामर, हुं
अज्ञानी,–आवडी मोटी परमात्मा थवानी वात अमने केम समजाय! ’–एवी ढीली वात
ज्ञानमांथी काढी नांख, अने ‘हुं पूरो, हुं वीतराग, हुं परमात्मा, हुं सर्वज्ञस्वभावथी
भरेलो’ एम निश्चयस्वभावने द्रष्टिमां लईने तुं जोरदार था...ए स्वभाव तरफनुं जोर
करतां परमानंदना अनुभवनी स्फूरणासहित, अज्ञान टळीने ज्ञान थशे, राग टळीने
वीतरागता थशे, पामरता टळीने प्रभुता खीलशे. पण एकवार व्यवहारमांथी बहार
छे के केवळज्ञान अने सिद्धपद आपे. माटे हे मुमुक्षु! तुं जोरदार था. आत्माना स्वभावनो
उत्साह कर. व्यवहारथी (–विकल्पोथी–रागथी) दूर थईने आत्मानी समीप था.
स्वभावमां ज समीपता करे छे. मारी निकटनी–अंगत वस्तु होय तो ते मारो स्वभाव ज
पारका छे, दूर छे. आम स्वने ज निकट जाणीने अने परने दूर जाणीने, निज स्वरूपनी ज
सन्मुख थईने तेने ध्याव. तारुं स्वरूप तने परम आनंदरूपे अनुभवाशे.
दिशा पलटावी नांख...आत्मानो रंग लगाडी जगतथी उदास थई अंतरमां
चैतन्यस्वभावने ध्याव...ए ध्यानमां तने परम आनंदमय मोक्षसुख अनुभवाशे.