वगेरे) ते पण शुद्धात्माना आराधक जीवोना प्रतापे ज बन्या छे. शुद्धात्माथी मोटो बीजो
कोई देव के गुरु नथी. देव पोते पण शुद्धात्माने पामेला छे ने गुरु पण शुद्धात्माना ज
साधक छे. माटे शुद्ध आत्मा ते ज परमार्थ उपादेय छे. देव–गुरु पण ए शुद्धात्माने
उपादेय करवानो ज उपदेश आपे छे. जेणे अंतरमां शुद्धात्माने निश्चय श्रद्धा–ज्ञान–
उपासना वगेरेनो शुभभाव छे ते पण एवो छे के ते मोक्षनुं ज परंपरा कारण थशे,
एटले वच्चे भंग पडया विना ते वीतराग थशे अने त्यारे शुभराग छूटी जशे. एटले
निश्चय मार्गनी अप्रतिहत आराधना राखीने वच्चे ज्ञानीने व्यवहार आवे छे, एवी
निश्चय–व्यवहारनी शैलि वर्णवी छे. सविकल्पदशामां देव–गुरु–तीर्थनी सेवा–भक्ति–पूजा
वगेरेनो जे व्यवहार छे तेने सर्वथा न स्वीकारे तो एकान्त निश्चयाभासी जेवुं थई जाय.
तेमज एकला व्यवहारमां ज रोकाईने तेमां ज सर्वस्व धर्म मानी ल्ये ने स्वभावने भूली
जाय तो तेने अहीं समजावे छे के भाई! तारा दर्शनज्ञानचारित्र तो स्वद्रव्य छे,
परद्रव्यमां कांई तारा दर्शन–ज्ञान–चारित्र नथी; माटे स्वद्रव्यनुं ज तुं सेवन कर, ने
मोक्षमार्ग प्रगटशे. परद्रव्यने सेववा जईश तो राग थशे पण मोक्षमार्ग नहि थाय.
ते सम्यग्दर्शन नथी. शुद्धस्वभाव जे ध्येयरूप छे तेनाथी भिन्न बीजा बधा भावो ते
व्यवहार छे, एटले ते खरेखर सम्यग्दर्शनादि नथी, केमके सम्यग्दर्शन तो शुद्धआत्मा छे.
राग ते आत्मा ज नथी. राग तो आस्रव तत्त्व छे, शुद्धआत्मतत्त्व तो राग वगरनुं छे,
ज्ञानादि स्वभावथी भरेलुं छे.
साक्षात् मोक्षकारण छे. आवा रत्नत्रय आत्मामां ज समाय छे, आत्माथी भिन्न बीजे
व्यवहार तो बंधनुं कारण छे, ते मोक्षनुं कारण नथी. शुद्ध रत्नत्रयरूप जे आत्मा ते ज
उत्तम–सारभूत ने ध्येरूप छे. एने ध्यावतां एकक्षणमां जीव भवनो पार पामी जाय छे.
नथी. आवा चैतन्यने निश्चल–