बीजुं कांई तेने गमतुं नथी. एक ज रटण छे के हुं मारा आत्माने जाणुं, अने ते पण
क्षणमात्रमां जाणुं–एम तीव्र लगनी छे.
आवे; आ समस्त पदार्थोने जाणनारुं जे ज्ञान छे, ते ज्ञान कोनुं छे? ज्ञानमां कोण
व्यापेलुं छे? ज्ञानमां व्यापेलो जे पदार्थ छे ते ज आत्मा छे, ते ज तुं छो. ज्ञान साथे
जेने तन्मयता छे ते ज आत्मा छे एम तुं जाण. ‘ज्ञान’ ने लक्षमां लेतां क्षणमात्रमां
आत्मा जणाय छे; तेमां एकदम निराकूळ शांति ने आनंदनुं वेदन छे. ज्ञानथी भिन्न
कोई आत्मा नथी. राग वगरनो आत्मा अनुभवमां आवे छे, पण ज्ञान वगरनो
आत्मा कदी अनुभवमां आवतो नथी. आ रीते ज्ञानस्वरूप आत्मा एक क्षणमां
अंर्तद्रष्टिथी देखाय छे. आ रीते ज्ञानस्वरूप आत्मा पोते पोताना ज्ञानभाव वडे
अनुभवमां आवे छे. आवो अनुभव अतीन्द्रिय–आनंदसहित होय छे. परभावनो
अभ्यास छोडीने स्वभावना वारंवार अभ्यासवडे आवो अनुभव थाय छे. ज्ञानने
परभावथी भिन्न करीने अंतरमां वाळतां क्षणमात्रमां आत्मस्वभाव प्रगट अनुभवमां
आवे छे.
थया. पू गुरुदेवनुं परिवर्तन, ते वखतनी परिस्थिति, अने त्यार पछी
थयेला शासनप्रभावनाना अनेक मधुर प्रसंगो, एनां ते दिवसे स्मरणो
जागतां हता.