नथी; ते विकल्पवडे आत्मा जाणवामां आवतो नथी. रागरूप आत्मा–तो कहे छे के
ना; आत्मा तो ज्ञानरूप छे. समजवानी भूमिकामां तीव्र बुद्धिवाळो होय तोपण
ओछामां ओछो आटलो भेदनो विकल्प तो आवे छे, ते व्यवहार छे.–पण ज्यारे ते
आत्मानो अनुभव करे छे त्यारे ते अनुभवमां कांई विकल्प नथी, माटे शुद्धात्माना
अनुभवकाळे तो ते विकल्परूप व्यवहार कांई ज नथी. एटले पहेलेथी पण जेने ए
विकल्पथी पार वस्तुनुं लक्ष छे ते ज विकल्पने ओळंगीने शुद्धआत्मानो अनुभव
करे छे. पण पहेलेथी ज जेने विकल्पना आश्रयनी बुद्धि छे–व्यवहारना
अवलंबननो प्रेम छे ते तो ए विकल्पना ज अनुभवमां अटकी रहेवानो, विकल्पथी
आघो खसीने अंदरना स्वरूपमां ते आवशे नहि एटले शुद्धात्मानो अनुभव थशे
नहि.
अटकीश नहि.
उपड्यो छे ते वच्चे बीजा कोई परभावना (–भेदना के व्यवहारना) अवलंबनमां
अटकतो नथी. आ जे विकल्प छे ते मने शुद्धात्माना अनुभवने माटे किंचित्
कार्यकारी नथी. शुद्धआत्माना अनुभवकाळे व्यवहार जूठो छे, असत् छे–अर्थात् ते
अनुभवना काळे विकल्परूप व्यवहार होतो नथी. सम्यग्दर्शन–चोथुं गुणस्थान थाय
त्यां ज आवो शुद्धआत्मानो अनुभव होय छे. आवा अनुभव वगर सम्यग्दर्शन
नहि, चोथुं गुणस्थान नहि, धर्म नहि के मोक्षमार्ग नहि.
विकल्प आव्या विना रहेतो नथी; तोपण स्वानुभव वखते तो ते व्यवहार कांई
नथी, स्वानुभवमां भेदनुं अवलंबन जराय नथी, माटे स्वानुभवमां तो ते
व्यवहार जूठो छे, असत् छे, तेनुं विद्यमानपणुं नथी. ज्यां वस्तुनुं परमार्थस्वरूप
अनुभवमां आवी गयुं त्यां भेदना विकल्पनुं कांई प्रयोजन रह्युं नथी.–आवो जीव
शुद्धचेतनाप्रकाश जेटली ज जीववस्तुने अनुभवे छे, तेने ज अंतरमां देखे छे;
अंतरनी अनुभवदशाना काळे व्यवहार सहेजे छूटी जाय छे; ने पछी पण
व्यवहारना विकल्पमां एकत्वबुद्धि धर्मीने कदी थती नथी.