आवा प्रश्न तमारा जेवा ज लखे. आ वर्तमानकाळमां अध्यात्मरसना रसिक जीवो बहु
ज थोडा छे. धन्य छे तेमने जेओ स्वानुभवनी वार्ता पण करे छे”
अने एवा संतोनो साक्षात् सत्समागम तथा तेमना चरणनी साक्षात् उपासना, ने
तेमनी वाणीनुं साक्षात् श्रवण आपणने मळ्युं,–ते केवा धन्य भाग्य?
उपरथी साधर्मीनो समागम केटलो दुर्लभ हतो ने तेना पत्रनी केटली धगश रहेती तेनो
ख्याल आवे छे.
जवाय छे. हजारो गाउ दूर बेठाबेठा पण टेलिफोनथी सीधी वातचीत थई शके छे. ते
वखते एक प्रान्तमांथी बीजा प्रान्तमां जतांय बेलगाडीमां अनेक महिना लागी जता;
सन्देशनी आप–ले लांबा गाळे थई शकती. एटले ए वखते साधर्मीना मिलननो के
साधर्मीना सन्देशनी प्राप्तिनो जे अनेरो आहलाद जागतो तेनो ख्याल अत्यारना
युगमां आववो मुश्केल छे.
एनी किंमत शुं थाय? ज्ञानना अर्थीने तेनी खरी किंमत थाय. अहो, आमां तो जाणे
हीरानां कण भर्यां छे! ते वखते (चालीसेक वर्ष पहेलां) पण आवा साहित्यनी प्राप्ति
एवी दुर्लभ हती के ए चिठ्ठि गुरुदेवे लखी लीधी हती.
रामसिंहजी भुवानीदासजी उपर पत्र लखेल, तेमणे बीजा साधर्मीओ साथे वात थयेल
अने ते बीजा साधर्मीओए जहानाबादथी पं. टोडरमल्लजीने जयपुर लखेल. एटले
मूळ पत्र लखाया पछी फरतो फरतो त्रीजी भूमिकाए पंडितजीने मळेल छे; ने
पंडितजीए तेना उपर सीधा मुलतानना भाई–