: १४ : आत्मधर्म : भादरवो :
आ वातनुं समाधान न थवाथी तेमणे शंखरूप सदाशिवनुं पूजन छोडी दीधुं,
तेमना विचारोमां परिवर्तन थयुं ने विवेकज्योत जागी; हवे श्रुंगाररस प्रत्ये अरुचि
थवा लागी. अने पश्चात्तापपूर्वक पापना भयथी श्रृंगाररसनी पोथीने गोमती नदीमां
पधरावी दीधी. तेमनी परिणतिमां परिवर्तन थयुं ने तेमने धर्मनी चाहना प्रगटी.
पहेलां सन्तापरसना रसिया बनारसी हवे जिनेन्द्रना शान्तरसमां मग्न रहेवा लाग्या;
पहेलां गलीकुंचीमां भटकनारा बनारसी हवे अष्टद्रव्य सहित जिनमंदिरमां जवा लाग्या.
जिनदर्शन वगर भोजनत्यागनी तेमने प्रतिज्ञा हती; आ उपरांत व्रत–नियम–
सामायिकादि आचारो पण तेओ करवा लाग्या.
सं. १६६७मां (२४ वर्षनी वये) पिताजीए घरनो कारभार बनारसीने सोंपी
दीधो; अने बे मुद्रिका, २४ माणेक, ३४ मणि, नव नीलम, वीस पन्ना, केटलुंक परचुरण
झवेरात, तथा ४० मण घी, बे कूंपा तेल, बसो रूपियानां कपडां अने केटलीक रोकड रकम
आपीने वेपार माटे आग्रा मोकल्या. आग्राना मोतीकटरामां तेमना बनावीने त्यां ऊतर्या
ने वेपार शरू कर्यों. घी, तेल, कापड वेंचीने तेनी हुंडी जौनपुर मोकली दीधी. ते वखते
आग्रामां भलभला लोको ठगाई जतां, पण सद्भाग्ये बनारसीदासजी उपर कोईनी द्रष्टि
न पडी. छतां अशुभकर्मना उदये तेमने न छोडया, बांधेलुं झवेरात क््यांक गूम थई गयुं,
जे कपडामां माणेक बांध्या हतां ते पोटली ऊंदरडा ताणी गया; बे रत्नजडित पोंची जे
शराफने वेंची हती तेणे बीजे ज दिवसे दिवाळुं काढयुं, एक रत्नजडित मुद्रिका रस्तामां पडी
गई; आम उपराउपरी आपत्तिथी बनारसीनुं हृदय क्षुब्ध बनी गयुं. पासे जे कांई वस्तु
बचेली ते वेंचीवेंचीने खावा मांडयुं. अंते पासे कांई न रह्युं त्यारे बजारमां जवानुं छोडी
दीधुं ने घरमां ज रहीने पुस्तक वांचवा लाग्या. चार पांच श्रोताजनो तेमनी पासे शास्त्र
सांभळवा आवता. तेमां एक कचोरीवाळो हतो, तेमनी पासेथी रोज कचोरी उधार लईने
बनारसीदासजी खाता हता. घणा दिवस बाद तेने एकान्तमां कह्युं के भाई, तमे उधार
आपो छो पण मारी पासे तो कांई छे नहीं के तमने आपुं. माटे हवेथी उधार आपवानुं
बंध करो. पण कचोरीवाळा भाई भला आदमी हता, ने बनारसीदासजीनी परिस्थिति
जाणता हता; तेणे कह्युं के आप पैसानी परवा न करशो, चिन्तानी कोई वात नथी, आप
उधार लीधा करो, समय आवतां बधुं चुकवाई जशे. आ रीते छ महिना वीती गया.
एकवार शास्त्र सांभळवा ताराचंदजी नामना गृहस्थ आव्या, तेओ बनारसीदासजीना
श्वसुर थता हता; तेओ बनारसीदासजीने पोताने त्यां तेडी गया, बे मास बाद फरीने
तेमणे वेपार शरू कर्यो. ने कंईक धन कमाया, तेमांथी कचोरीवाळानो हिसाब चुकते करीने
चूकवी आप्यो; कुल १४ रूा. थया हता. आग्रा जेवा शहेरमां बे वखत पुरी–कचोरीनुं सात
मासनुं खर्च मात्र रूा. १४ आव्युं–एवा ए वखते सस्ता भाव हता. आ प्रसंगमां
कचोरीवाळा भाईए पोताना