અનુભવ કરાવતું જે પરમતત્ત્વ અંતરમાં પ્રકાશમાન થાય છે તેને
હે જીવ! તું ઉપાદેય જાણીને ધ્યાવ. સ્વાનુભૂતિવડે જેણે
પરમતત્ત્વ અનુભવમાં લીધું તેના આત્મામાં ‘દીવાળીના સાચા
દીવડા’ પ્રગટ્યા–જુઓ, આ ‘દીવાળીના મિષ્ટાન્ન’ પીરસાય છે;
અંતર અવલોકનવડે આત્મામાં અપૂર્વ જ્ઞાન–આનંદના દીવડા
પ્રગટાવવા એ જ સાચી દીવાળી!
આ દેહ, –તે દેહથી પાર અતીન્દ્રિય આત્માને જ્યાં અનુભૂતિમાં લીધો ત્યાં પરનો
સંબંધ ખલાસ થઈ ગયો, કર્મ કે રાગદ્વેષ પણ છૂટી ગયા. જ્યાં શુદ્ધાત્માની
અનુભૂતિ નથી ત્યાં જ રાગદ્વેષ–કર્મ ને શરીરનો સંબંધ છે. પણ જ્યાં અનુભૂતિવડે
પોતે પોતામાં સમાઈ રહ્યો ત્યાં પરનો સંબંધ ન રહ્યો, અશુદ્ધતા ન રહી. આ રીતે
શુદ્ધપરમાત્મતત્ત્વની ભાવનાથી સંસાર છેદાઈ જાય છે.
વ્યવહાર છે તે બધોય શુદ્ધાત્માના અનુભવથી બહાર રહી જાય છે. અહા,
પરમતત્ત્વને જ્યાં ધ્યાનમાં લીધું ત્યાં તે તત્ત્વ પરમ–અપૂર્વ આનંદરૂપ છે. અહા,
સંતોને આવું તત્ત્વ પરમપ્રિય છે. એને તું ઉપાદેય જાણીને ધ્યાવ. જગતમાં
આનંદદાયક હોય તો આ પરમ ચૈતન્યતત્ત્વ જ છે; એટલે તે જ ઉપાદેય છે. જે
આનંદદાયક ન હોય તે ઉપાદેય કેમ હોય? જે ઉપાદેય હોય તે આનંદદાયક જ હોય
છે. જે તત્ત્વ આનંદ ન આપે એને તો કોણ આદરે?