वात करतां करतां तेणे पूछयुं–केम नावीक! तने संगीत आवडे छे? नावीक कहे–ना
भाई! पछी थोडीवारे पूछयुं–व्याकरण आवडे छे? ज्योतिष आवडे छे? गणीत
आवडे छे? नावीक तो कहे–ना....बापु! छेवटे पूछयुं–भाई, लखतांवांचतां तो
आवडतुं हशे! नावीक कहे–ना रे बापु! अमारे तो भली आ नदी ने भली अमारी
नौका....अमने तो आ पाणीमां केम तरवुं ते आवडे छे. पंडितजी कहे–बस, त्यारे तो
नावीकभाई! तमारी जींदगी पाणीमां गई. अमे तो न्याय–व्याकरण–संगीत–
कायदा–ज्योतीष वगेरे बधुं जाणीए. नावीक कहे–बहु....सारूं......बापा! अमारे तो
अमारा कामथी काम. हजी तो आम वात करे छे. त्यां तो जोसदार वावाझोडुं
उपड्युं, नौका तो हालकडोलक थती तणावा लागी.....ने थोडीवारमां डुबी जशे
एवुं लाग्युं. त्यारे नावीके पूछयुं–शास्त्रीजी मा’ राज! तमने तरतां आवडे छे के
नहीं? शास्त्रीजी तो गभराई गया ने कह्युं–ना भाई, बधुंय आवडे छे पण एक
तरतां नथी आवडतुं. नावीक कहे–शास्त्रीजी, तमे बधुं शीख्या पण तरतां न
शीख्या....आ नौका तो हमणां डूबी जशे. मने तो तरतां आवडे छे एटले हुं तो
हमणां तरीने सामे कांठे पहोंची जईश...परंतु तमे तो आ नौका साथे हमणां
डुबशो, तमे ने भेगी तमारी बधीये विद्या पाणीमां जशे. आ तो एक द्रष्टान्त छे.
तेम जेणे आ भवसमुद्रथी तरवुं होय तेणे स्वानुभवनी विद्या शीखवा जेवी छे.
बीजुं अप्रयोजनभूत जाणपणुं घणुं करे पण जो अंतरमां स्वभावभूत चैतन्यवस्तु
शुं छे तेने लक्षगत न करे, तो बहारनां जाणपणा एने (वेदीयाविद्वाननी जेम)
संसारथी तरवाना काममां नहि आवे. अने जेणे बहारनो महिमा छोडीने अंदरमां
चैतन्यविद्याने साधी छे तेने बहारनी बीजी विद्या कदाचित ओछी होय तोपण
(नावीकनी जेम) स्वानुभवनी विद्या वडे ते भवसमुद्रने तरी जशे ने त्रणलोकमां
सौथी श्रेष्ठ एवी केवळज्ञानविद्याना ते स्वामी थई जशे.
अरे जीव! स्वानुभवनी कळा शीखवनारा ने संसारथी तारनारा सन्त–
धर्मात्माओ तने मळ्या, तो अत्यारे तारी बहारनी कळाना जाणपणानुं डहापण
एककोर मुक ने स्वानुभवकळानी महत्ताने समज. भाई, एना विना संसारनो
क््यांय आरो नथी. आ स्वानुभव पासे बीजा बधा भणतर थोथा छे. हजारो
वर्षना शास्त्रभणतर करतां एक क्षणनो