યથાર્થ સ્વરૂપ લક્ષગત કરી લીધું તો કહે છે કે ભવથી
તારો બેડો પાર છે. સવારમાં ભગવાનના દર્શનવડે
પોતાના ઈષ્ટધ્યેયને સંભાળીને પછી જ શ્રાવક બીજી
પ્રવૃત્તિ કરે. એ જ રીતે પોતે જમતાં પહેલાં હંમેશા
મુનિવરોને યાદ કરે કે અહા, કોઈ સંત–મુનિરાજ કે
ધર્માત્મા મારા આંગણે પઘારે તો ભક્તિપૂર્વક તેમને
ભોજન કરાવીને પછી હું જમું. દેવ–ગુરુની ભક્તિનો
આવો પ્રવાહ શ્રાવકના હૃદયમાં વહેતો હોય. ભાઈ!
ઊઠતાંવેંત સવારમાં તને વીતરાગ ભગવાન યાદ
નથી આવતા, ધર્માત્મા સંત–મુનિ યાદ નથી
આવતા, ને સંસારના ચોપાનિયાં વેપાર–ધંધા કે સ્ત્રી
આદિ યાદ આવે છે, તો તું જ વિચાર કે તારી
પરિણતિ કઈ તરફ જઈ રહી છે?
પૂજન નથી કરતો તથા મુનિવરોને ભક્તિપૂર્વક દાન નથી દેતો તેનું ગૃહસ્થપણું પત્થરની
નોકાસમાન ભવસમુદ્રમાં ડુબાડનાર છે–એમ કહે છે–
न स्तूयेत न दीयते मुनिजने दानं च भक्त्या परम्।
सामर्थ्ये सति तद्गृहाश्रमपदं पाषाणनावा समं
तत्रस्था भवसागरेतिविषमे मज्जन्ति नश्यन्नि च।।१८।।