भवसागरनो पार पमाय ते तुं छो. आवा तारा स्वतत्त्वने ध्येय बनावतां अपूर्व
समाधि थशे ने भवसागरनो पार पमाशे.
रागद्वेष पण मारा ज्ञानानंदतत्त्वथी बहार छे, एम भेदज्ञान करीने जे ज्ञानानंदस्वरूप
परमात्मतत्त्वने निर्विकल्प ध्यानमां ध्यावे छे ते थोडा ज काळमां देहातीत
परमानंदस्वरूप मोक्षने पामे छे.
जीवोनो स्वभाव तें जाणी
लीधो, तो हवे जगतना
जीवोद्वारा निंदा प्रशंसा थाय
तेमां तारे क््यां अटकवानुं रह्युं
छे?–तारे तो तारा वीतराग
मार्गमां ज चाल्या जवानुं छे.