रे चैतन्य हंस! स्व–परनो विवेक करीने, तुं समस्त चिन्ताने छोडीने, निश्चिन्त
निजपद परम आनंदथी भरेलुं छे तेमां तारा चित्तने स्थिर कर. चैतन्यस्वरूपमां चित्तने
जोडतां जे सुख थाय छे ते सुख जगतमां बीजे क््यांय नथी; ईन्द्रपदमांय जे सुख नथी
ते सुख चैतन्यना अनुभवमां धर्मात्माने छे.
चिन्ता केवी? अरे, तारा चैतन्यने भूलीने तुं पारकी चिन्तामां पड्यो? पण एमां तारूं
कर! अनादिथी करोडियानी जाळ जेवी चिन्ताजाळमां तुं अटवायो, ने दुःखी थयो, हवे
तो परनी चिन्ता छोडीने सुखना रस्ता ले. निश्चिंत थईने निरंजन परम तत्त्वने
ध्यानमां ले. अंतरमां तारो आत्मा निरंजन देव छे, तेमां परनी चिन्तानो प्रवेश नथी.
परद्रव्यना अनुरागमां तो आकुळता छे–दुःख छे. आराधवा योग्य तो स्वद्रव्य ज छे.
आवा आत्माने ओळखीने पहेलां निर्णय कर...ने पछी बीजी चिन्ताओ छोडीने
निश्चिंतपणे आत्माने ध्यावतां तने सम्यग्दर्शन थशे, तेमां तेने अपूर्व शांति ने आनंद
थशे. ज्ञानदर्शनमय निज शुद्धात्माना अनुभवमां अनंत सुख छे.