વીતરાગભાવમાં જે આગળ વધે છે, ને ઘણો રાગ
ઘટાડવાથી જેને શ્રાવકપણું થયું છે એ શ્રાવકના ભાવ કેવા
હોય તેની આ વાત છે. સર્વાર્થસિદ્ધિના દેવ કરતાંય જેની
પદવી ઊંચી, ને સ્વર્ગના ઈન્દ્ર કરતાંય જેનું આત્મસુખ
વધારે–એવી શ્રાવકદશા છે તે શ્રાવક પણ હંમેશા દાન કરે
છે. એકલા લક્ષ્મીની લોલુપતાના પાપભાવમાં જીવન
વીતાવી દ્યે ને આત્માની કાંઈ દરકાર કરે નહિ–એવું જીવન
ધર્મીનું કે જિજ્ઞાસુનું હોય નહિ.
પણ ધન વધારે વહાલું છે; પાપથી ભરેલા સેંકડો અકાર્યો કરીને, સમુદ્ર–પર્વત ને પૃથ્વીમાં
ભ્રમણ કરીને, તથા અનેક પ્રકારનાં કષ્ટથી મહા ખેદ ભોગવીને દુઃખથી જે ધન પ્રાપ્ત કરે
છે તે ધન, જીવોને પુત્ર કરતાં અને જીવન કરતાં પણ વધારે વહાલું છે; આવા ધનને
વાપરવાનો શુભ માર્ગ એક દાન જ છે, એના સિવાય ધન ખર્ચવાનો બીજો કોઈ ઉત્તમ
માર્ગ નથી. માટે આચાર્યદેવ કહે છે કે અહો, ભવ્ય જીવો! તમે આવું દાન કરો.
લેશે એમ દિન રાત ભયભીત રહ્યા કરે,–એમ પૈસા માટે કેટલાં કષ્ટ સહન કરે છે ને કેટલા
પાપ કરે છે? એના ખાતર પોતાનું કિંમતી જીવન પણ વેડફી નાંખે છે, પુત્રાદિનો પણ