अहो, ज्ञाननो आ एक न्याय समजे तो निश्चय–व्यवहारना बधा ऊकेल थई जाय.
चैतन्यजातनो प्रवाह रागथी जुदो ज छे. रागना प्रवाहमां चैतन्यनो प्रवाह भळी जतो
नथी. ज्ञाननी धारा शांतरसमय छे, ने रागनी धारा आकुळतारूप छे. शांतरसमय
ज्ञानधारामां राग नथी. एने जाणे भले पण ते पोताना चैतन्यप्रवाहथी च्यूत थतुं
नथी. ए चैतन्यधारानो प्रवाह ज वधीवधीने केवळज्ञान थाय छे. पहेलेथी ए ज्ञान
जेना उपर नजर पडतां ज आत्मा
जागी ऊठे ने आनंदना ऊभरा वहे
एवुं चैतन्यतत्त्व तुं ज छो. तो हवे
तने जगतमां कोनी वांछा छे?
तारामां ज नजर कर. निजवैभव
उपर नजर करतां तुं न्याल थई
जईश.
जो तारे आत्मार्थ साधवो
देजे. तुं जगत सामे जोईने बेसी न
रहीश. जगतमां गमे तेम बने, तुं
तारा आत्महितना पंथे निःशंकपणे
चाल्यो जजे.