: वैशाख : २४९२ आत्मधर्म : ६१ :
(४) दाळ बगडी तेनो दिवस बगडयो.....
भाव बगडया तेनो भव बगडयो.
(प) अरीसामां तो जेवुं होय तेवुं झळके....
ज्ञानमां तो ज्ञेयपदार्थो जेवा होय तेवा जणाय.
(६) पडी पटोळे भात.....फाटे पण फीटे नहि.....
लाग्यो आत्मिक रंग.....मरे पण मीटे नहिं.
(७) कमळो थयो होय ते पीळुं देखे.....
ऊंधी द्रष्टिवाळो परने पोतानुं माने.
* * *
नापास थयो त्यारे........!
स्वनुं तत्त्वज्ञान भूली, परमां रच्या पच्या रही, दुःखनुं वेदन करतां,
उपयोगी छे ते नहि भणतां, जे रस केळववा जेवो छे तेनी केळवणी न लेतां,
आकुळताथी ऊजागरा करी करीने नहि भणवानुं भणतां, अथक प्रयत्ने पण ज्यारे
पुण्यनी कचाशने कारणे परीक्षामां निष्फळता मळी त्यारे मने मारी भूल
समजाई......जेटलो प्रयत्न आमां कर्यो एटलो प्रयत्न सम्यग्ज्ञानविद्या वडे आत्माने
जाणवा माटे क््र्यो होत तो?
मित्रो, एटलुं तो चोक्कस छे के आत्मिक ज्ञानना अभ्यास वगरनुं जे जीवन
जाय छे ते ज रीते जो जीवन पसार थई जाय तो जीवन निष्फळ छे. जीवननी सफळता
आत्मिक ज्ञाननी विद्या वडे ज छे. जीवननी जेटली क्षण आत्मविद्याना अभ्यास माटे
सत्संगमां वीते ते क्षण सफळ छे. एना सिवायनुं बीजुं बधुं तो ‘चेतन’ अनंतवार करी
चूक््यो छे.
लोहचूंबकथी लोढुं आकर्षाय छे, सोनुं नहि; तेम भौतिकसिद्धिथी सामान्य
मनुष्यो आकर्षाय छे, शुद्ध सम्यग्द्रष्टि नहि.
“