અનેક પ્રકારે પરમ મહિમા લાવીને, “આવો હું જ છું” એમ
નિર્ભેદભાવે પોતાનું સ્વરૂપ ચિંતવવું. વિચાર તો હજારો
પ્રકારના હોય, ગમે તે પ્રકારના વિચારમાં મુમુક્ષુનું વલણ
વિચારવડે પણ પરથી ભિન્ન, ને પોતાના જ્ઞાનાદિ પરમ
સ્વભાવમાં એકત્વ–એવા સ્વરૂપને નક્કી કરી કરીને, તેની
પરમ પ્રીતિ વધારી વધારીને, પરિણામને તે સ્વભાવ તરફ
વાળે, એટલે સ્વાનુભવ થાય. આ રીતે મુમુક્ષુના વિચાર
સ્વાનુભવ તરફ ઝુકતા હોય છે. એટલે, ‘કેવા વિચાર કરવા’–
તો કહે છે કે સ્વાનુભવ તરફ ઝૂકાવ થાય તેવા વિચાર કરવા.
સત્ વિચારનું ફળ સ્વાનુભવ છે. (‘વિચાર’ માં એકલો
રાગ–વિકલ્પ નથી પણ તે વખતે વસ્તુને લક્ષમાં લેનારું જ્ઞાન
વિકલ્પની નહીં)