: अषाड : २४९२ आत्मधर्म : २३ :
तमे बंनेए आहारदानना फळमां भोगभूमिनुं आयुष्य बांध्युं छे, अने आ सिंह वगेरे
चारे जीवोए पण आहारदाननुं अनुमोदन करीने तमारी साथे ज भोगभूमिनुं आयुष्य
बांध्युं छे. हे राजन्! अहींथी हवे आठमा भवे ज्यारे तमे ऋषभनाथ तीर्थंकर थईने
मोक्ष पामशो त्यारे आ बधा जीवो पण ते ज भवमां मोक्ष पामशे, एमां संदेह नथी.
अने त्यांसुधी आ बधा जीवो–देव मनुष्यना उत्तम भवोमां तमारी साथे ने साथे ज
रहेशे. आ श्रीमतीनो जीव पण तमारा तीर्थमां दानतीर्थने प्रवृत्ति चलावनार
श्रेयांसराजा थशे अने पछी तमारा गणधर थईने ते ज भवे मोक्ष पामशे.
आकाशगामी चारणऋद्धिधारक मुनिवरोनां आ वचनो सांभळीने राजा
वज्रजंघनुं शरीर हर्षथी रोमांचित थई गयुं, तेमज राणी श्रीमती, मतिवरमंत्री वगेरे
सौने पण घणो ज हर्ष थयो. तेओए मुनिराजना चरणोमां फरी फरीने नमस्कार कर्या.
त्यारबाद, आकाश ज जेमनां वस्त्र छे एवा ए निस्पृह मुनिवरो तो आकाशमार्गे
अन्यत्र विहार करी गया.
(अहीं जिज्ञासुओए आगळ जतां आ कथानो संबंध समजवा माटे एक वात
लक्षमां राखवा जेवी छे: वज्रजंघनी साथे विधिपूर्वक मुनिवरोने आहारदान करतां
श्रीमतीने घणी ज प्रसन्नता थई, अने आ आहारदान–प्रसंगना एवा द्रढसंस्कार तेना
आत्मामां पडी गया के, हवेना आठमा भवे वज्रजंघ ज्यारे ऋषभदेव तीर्थंकर थशे अने
मुनिदशामां एक वर्षनी तपश्चर्या करशे, तथा श्रीमतीनो जीव श्रेयांसकुमार तरीके जन्म्यो
हशे, त्यारे ऋषभदेव भगवानने जोतां ज ते श्रेयांसकुमारने पूर्वना सात भव पहेलांना
(एटले असंख्य वर्ष पहेलांना) आ आहारदान–प्रसंगनुं स्मरण थई आवशे, ने ते
उपरथी आहारदाननी विधि जाणीने ते विधिपूर्वक ऋषभदेवमुनिराजने पहेलवहेलुं
आहारदान करीने दानतीर्थना प्रवर्तक थशे.)
मुनिवरो विहार करी जतां राजा वज्रजंघ वगेरे पोताना तंबुमां पाछा आव्या,
अने ए मुनिवरोना गुणोनुं ध्यान करतां आखो दिवस ए शष्प सरोवरना किनारे
वीताव्यो. त्यारबाद अनुक्रमे प्रस्थान करतां करतां तेओ पुंडरीकिणी नगरी आवी
पहोंच्या; ने त्यां थोडो वखत रहीने पोताना भाणेज पुंडरीकनुं राज्य सुव्यवस्थित
करीने, उत्पलखेटक नगरीमां पाछा फर्या.
वज्रजंघ अने श्रीमतीनो घणो काळ विविध भोगविलासमां वीती गयो; आयुष्य
पूरुं थवा आव्युं तेनो पण तेमने ख्याल न रह्यो. एकवार शयनागारमां तेओ सुता
हता, अने अनेक प्रकारनो सुंगंधी धूप त्यां सळगी रह्यो हतो; परंतु सेवको झरूखानुं
द्वार खोलवानुं भूली गया, तेथी चारेकोरथी बंध शयनागारमां धूमाडाथी तेओ
गूंगळाई गया, अने थोडीवारमां मूर्छित थईने मृत्यु पाम्या. अहीं शास्त्रकार कहे छे के
हा! जे धूप तेमना भोगोपभोगनुं साधन हतुं तेनाथी ज तेमनुं मृत्युं थयुं; उत्तम
भोगवैभवने पामेला वज्रजंघ अने श्रीमती पण आवी शोचनीयदशाने