अनेक प्रकारे परम महिमा लावीने, “आवो हुं ज छुं” एम
निर्भेदभावे पोतानुं स्वरूप चिंतववुं. विचार तो हजारो
प्रकारना होय, गमे ते प्रकारना विचारमां मुमुक्षुनुं वलण
विचारवडे पण परथी भिन्न, ने पोताना ज्ञानादि परम
स्वभावमां एकत्व–एवा स्वरूपने नक्की करी करीने, तेनी
परम प्रीति वधारी वधारीने, परिणामने ते स्वभाव तरफ
वाळे, एटले स्वानुभव थाय. आ रीते मुमुक्षुना विचार
स्वानुभव तरफ झुकता होय छे. एटले, ‘केवा विचार करवा’–
तो कहे छे के स्वानुभव तरफ झूकाव थाय तेवा विचार करवा.
सत् विचारनुं फळ स्वानुभव छे. (‘विचार’ मां एकलो
राग–विकल्प नथी पण ते वखते वस्तुने लक्षमां लेनारुं ज्ञान
विकल्पनी नहीं)