जाण, ने अनुभवमां ले. आ अनुभवनो अवसर आव्यो छे. अरे, आवो मोंघो अवसर
मळ्यो तेमां सूक्ष्मद्रष्टिथी तुं तारा आत्माने साध. बीजी रागनी कथा छोडीने, रागनो
प्रेम छोडीने, शुद्धचैतन्यनी कथा प्रेमथी सांभळ, तेनी प्रीति कर, ने तेने अनुभवमां ले.
घणा रोकाई रहे छे, भाई, तारा बहारना जाणपणा, के क्रियाकांड ते बधुं शुद्धात्मानी
रुचि–ज्ञान–अनुभव वगर निष्फळ छे. मने मारो शुद्ध आत्मा केम अनुभवमां आवे;
ए सिवाय बीजु कांई प्रयोजन मारे नथी–एम अंतरमां शुद्धात्मानी लगनी लगाडीने
तेनो निर्विकल्प अनुभव करनारा जीवो आ जगतमां बहु विरला–विरला छे. एवा
ज्ञानी धर्मात्माने धन्य कह्या छे. मोक्षनी सीधी सडके ते चाल्या जाय छे.
अने तेना स्वानुभव वडे सम्यग्दर्शनरूपी महान रत्नने प्राप्त कर. सम्यग्दर्शन–रत्नने
प्राप्त करीने पण तेना उद्यममां जागृत रहे. पोताना अतीन्द्रियसुखनो साधक समकिती
गृहस्थावासमां पण कुटुंबादिथी अलिप्त जलकमळवत् रहे छे, अंदरनी चैतन्यपरिणति
रागथी अलिप्त छे. घरमां रह्या छतां कुटुंबादिमां के देहमां क््यांय रंचमात्र सुख भासतुं
नथी; पोताना अतीन्द्रिय चैतन्यसुखमां ज ते आसक्त छे. आवुं चैतन्यसुख, तेनी
वातनुं श्रवण–रुचि ने अनुभव करनार जीवो विरल छे. तुं ए कर्तव्य करीने विरलमां
भळी जा.