राजनो स्वभाव राजा जेवो उदार.
ने धर्मना प्रेमनो तो पार नहि.
धंधो करतां पण धर्मने भूले नहि.
एक वार ते दुकाने बेठा हता.
आव्यो ने साथे कंईक लाव्यो.
आवीने ते झवेरीने आप्युं,
ने कह्युं–ल्यो आ पोथी!ु
राज–झवेरीए तो पोथी लीधी ने खोली.
वांच्युं ने आनंदनो पार न रह्यो.
अहो! आ तो ‘समयप्राभृत!’
अहो! आ तो शुद्धात्मानुं शास्त्र!
अहो, आ तो कुंदकुंदस्वामीनी अनुभववाणी!
अहो, आ तो तीर्थंकरदेवनो सन्देश!
वाह, धन्य भाग्य!
रूपिया आव्या ने खोबो भर्यो.
खोबो भरीने रूपिया ते माणसने भेट आप्या.
अने कह्युं–आ पानामां तो हीरा भर्या छे!
एनी किंमत लाखो रूपियाथी आंकी शकाय