ज्ञानने भूलीने, रागना अस्तित्वमां ज आत्मानुं अस्तित्व अज्ञानी माने छे, ते
आत्माना साचा अस्तित्वने हणी नांखे छे. अहा, पुद्गलथी ने रागथी भिन्न
ज्ञानमात्र भावथी भरेलो आत्मा, तेने जाणे तो परम आनंद थाय; विवेक जागे ने
उपयोगस्वरूप छे–एम आव्युं छे. भगवाने जेने नित्य–उपयोगस्वरूप देख्यो ते आत्मा
पुद्गलमय क्यांथी थई गयो के पुद्गल एनुं होय? भाई! आत्मा अने पुद्गल
एकमेक कदी थया नथी, सदा जुदा ज छे. अत्यारे पण जुदा ज छे.–एम जाणीने तुं
आनंदित था, प्रसन्न था, अने पुद्गलथी भिन्न आ चैतन्यद्रव्य ज हुं छुं एम
सावधान थईने अनुभव कर...उज्वळ चित्त करीने आवो अनुभव कर. विकार ते हुं–
एम मानवुं तेमां चित्तनी उजवळता नथी पण मलिनता छे, तारा चित्तने उजवळ
एवा अनुभवथी तने आनंद थशे...मोक्षना आनंदनो नमुनो तारामां ज तने देखाशे.
विकारना खडने खावानी टेव तुं छोड; तारा आनंदना चूरमानो स्वाद ले. विकार तो
अनात्मा छे, एमांथी कांई आत्मानो स्वाद नहि आवे, माटे एनाथी भिन्न आत्माने
ज्ञानस्वरूपे अनुभवमां ले,–ते अनुभवमां आत्माना आनंदनो स्वाद आवशे.
उज्वळता प्रगट थशे. माटे आवो अनुभव करीने मोहने छोड ने आनन्दित था.
फाईल माटे २६७ नंबरनो जुदो अंक शोधवो नहि.)