नकामा कोलाहलथी तुं विरक्त था...अने अंतरमां ज्ञानस्वरूप आत्मा देहथी जुदो छे
तेने अनुभववा माटे एकधारो छ महिना प्रयत्न कर...अंतरंगमां भेदज्ञाननो अभ्यास
कर, निश्चळपणे–लगनीपूर्वक अंतरमां अभ्यास कर. एम करवाथी तने तारा अंतरमां
ज भिन्न–चैतन्यतत्त्व अनुभवमां आवशे. अरे जीव! तुं निश्चळपणे अभ्यास कर तो
छ महिनामां जरूर तने आत्मप्राप्ति थाय. छ महिना सुधी आत्मानी लगनीमां लाग्यो
रहे ने तेमां भंग पडवा न द्ये तो निर्मळ अनुभूति थया वगर रहे नहि. एक शरत छे
के बीजो कोलाहल छोडीने प्रयत्न करवो. अरे, मारुं चैतन्यतत्त्व शुं छे? –एम अंतरमां
कुतूहल करीने, तेनी सन्मुख थईने अभ्यास कर. छ महिना तो वधुमां वधु काळ आप्यो
छे. कोईने टूंका काळमां पण थई जाय. परिणाममां एवो तीव्र रस छे के आत्माना
अनुभवना अभ्यासनी धाराने तोडतो नथी. शरीरनुं–कुटुंबनुं शुं थशे–एवा विकल्पना
कोलाहलने मूक एक बाजुं, ने चैतन्यस्वभावना महिमानुं घोलन कर. अंतर्मुख थवानो
प्रयत्न छ महिना कर ने बहिर्मुखनी चिंता छोड. तुं बहारनी चिंता न कर तोपण तेनुं
जे थवानुं छे ते थवानुं छे, ने तुं चिंता न कर तोपण तेनुं कांई अटकी जवानुं नथी. माटे
तुं तेनी चिंता छोडीने एकवार तो सततपणे तारा आत्माना प्रयत्नमां लाग...छ
महिना तो चैतन्यना चिंतनमां तारा उपयोगने जोड. आवा धारावाही प्रयत्नथी जरूर
तने आनंदसहित तारा अंतरमां आत्मानो अनुभव थशे.
प्रयत्न करतां ते प्राप्त थया वगर रहे नहीं.