છૂટીને ચૈતન્યસુખનો પ્રેમ થયો છે, ચૈતન્યસુખનો સ્વાદ તેણે ચાખ્યો છે. આત્માના
સુખનો સ્વાદ જેણે જાણ્યો નથી તેને જ પુણ્યના ફળમાં સુખ લાગે છે. પણ જ્ઞાની તો
તેમાં કિંચિત્ સુખ દેખતા નથી; સુખનો ભંડાર તો પોતામાં દેખ્યો છે. પ્રતિકૂળતામાં
દીનતા કે અનુકૂળતામાં અધિકતા તેને લાગતી નથી, એને તો પોતાના ચૈતન્યની જ
અધિકતા ભાસે છે. અરે, મારા ચૈતન્યની મહત્તા પાસે જગતની મહત્તા શી?
આપને ઓળખવા છતાં આપના અનંતગુણોની પૂરી સ્તુતિ અમારાથી થઈ શકતી નથી.
પ્રભો, અલ્પજ્ઞાનવડે આપના અપાર જ્ઞાનની સ્તુતિ કરવી –તે તો કુવાનું દેડકું ઠેકડો
મારીને સમુદ્રનું માપ કરવા ચાહે –એના જેવું છે. વિકલ્પવડે આપની સ્તુતિ પૂરી થાય
નહિ, છતાં પ્રભો! આપના ગુણોની પ્રીતિને લીધે ભક્તિવશ સ્તુતિ કરવા ઊભો થયો છું.
પ્રભો! આપની વીતરાગી ભક્તિના ફળમાં તો કેવળજ્ઞાનરૂપ આત્મલક્ષ્મી મળશે; ને
સાથે શુભરાગ બાકી રહેશે તેનાથી એવા લોકોત્તર પુણ્ય બંધાશે કે જ્યાં જશું ત્યાં લક્ષ્મી
આજ્ઞાકારી થઈને સામી આવશે. –પણ પ્રભો! એ રાગનું ને એ પુણ્યનું અમને બહુમાન
નથી, અમને તો વીતરાગી– ગુણોનું જ બહુમાન છે. જે રાગનું બહુમાન કરે કે તેના
ફળને ઈચ્છે, તો તેને વીતરાગનો ભક્ત કેમ કહેવાય? વીતરાગનો ભક્ત રાગને ઈચ્છે
નહિ.
અવતર્યા ત્યારે સર્વાર્થસિદ્ધિની શોભા આપના વગર ઝાંખી પડી ગઈ, ને આ
મનુષ્યલોકની શોભા વધી ગઈ. –એટલે હે નાથ! અમને સર્વાર્થસિદ્ધિનો મહિમા નથી,
અમને તો આપનો મહિમા છે. (ને સાથે સાથે ભગવાન પૂર્વભવમાં સર્વાર્થસિદ્ધિમાં
હતા–તે પણ બતાવી દીધું.)