पिताजीने प्रणाम कर्या. त्यारे भगवाने तेमने गोदमां बेसाडीने मस्तक पर हाथ फेरव्यो,
मस्तक सुंघ्युं ने पछी हसतांहसतां कह्युं–बेटी, आवो! तमे एम धारता हशो के आजे
पहेलां ज चाल्या गया छे. एम क्षणभर भगवाने ते पुत्रीओ साथे क्रीडा करी तथा
तेमना शील अने विनयनी प्रशंसा करी. पछी कह्युं के–तमारुं बंनेनुं आवुं सुंदर शरीर
अने अनुपम शील, तेने जो विद्यावडे विभूषित करवामां आवे तो तमारो जन्म सफळ
थई जाय. आ लोकमां विद्यावान मनुष्य पंडितोवडे सन्मान पामे छे; विद्या ज साचो
भाई अने विद्या ज साचो मित्र छे, विद्या ज साथे रहेनारूं धन छे; साची विद्यावडे सर्व
मनोरथ सिद्ध थाय छे. माटे हे पुत्रीओ! तमे विद्याने ग्रहण करो.
तथा सुंदरीए धारण करी. पिता ज जेना गुरु छे एवी ते बंने पुत्रीओ विद्यावडे
सरस्वती समान शोभवा लागी. भगवाने भरत–बाहुबली वगेरे सर्वे पुत्रोने पण
चित्रकळा, नाट्यकळा वगेरे अनेक प्रकारनी विद्याओ भणावी अने साथेसाथे
आत्मज्ञानरूप अध्यात्मविद्याना पण उत्तम संस्कारो आप्या.