: १२ : आत्मधर्म : फागण : २४९३
शक्तिओनां सम्यक् परिणमनथी जागी ऊठ्यो. अज्ञानमां आत्मशक्ति मूर्छाई गई
हती, पण ज्ञानपरिणति शल्यरहित थईने ज्यां जागी त्यां तो मूर्छा भागी ने
अनंतशक्तिना टंकार करतो आत्मा जागी ऊठ्यो, ने पोतानी प्रभुताना सामर्थ्यथी
विभावरूपी रावणनो नाश कर्यो.
हे जीव! आवी आत्मशक्तिओ ओळखावीने सन्तो तने जगाडे छे. तारुं
आत्मद्रव्य कोई बीजाना आधारथी टकेलुं नथी, पण तारी पोतानी जीवत्वशक्तिथी ज
आत्मा सदाय जीवपणे टके छे; आ जीवत्वशक्ति आत्माने कदी अजीव थवा देती नथी,
तेने जीवपणे सदा जीवतो राखे छे.
ज्ञान–दर्शन–सुख ने सत्ता, ते आत्माना भावप्राण कहेवामां आव्या छे.
आत्माना स्वभावमां द्रव्य–गुणपणे तो ते त्रिकाळ छे, ने पर्यायमां ते सम्यक्पणे प्रगटे
तेनी आ वात छे. त्रिकाळी स्वभावमां छे तेनुं लक्ष करतां पर्यायमां पण तेनुं सम्यक्पणे
परिणमन थई जाय छे. ‘ज्ञानमात्रभाव’ एटले अनंत शक्तिवाळो आत्मा, तेनी
सन्मुख थईने तेनुं ज्ञान करतां द्रव्य–गुण जेवुं जीवन पर्यायमां प्रगटे छे. अनंतकाळथी
पर्यायमां जे जीवन न हतुं ते प्रगट्युं, ने अनंतकाळथी जे भावमरण थतुं हतुं ते टळ्युं.
अनंतागुणो पर्यायमां जीवत्वरूप थया, सम्यक्पणे प्रगट्या.
अहो, अंतरना पडखा खोलीने चैतन्य परमात्माने देखवानी आ वात छे. जेने
आत्मानी गरज होय ने भवनो भय होय तेने माटेनी आ वात छे. आत्मामां भरेलो
सहज अद्भुत चैतन्यवैभव खुल्लो करीने संतोए आ समयसारमां देखाड्यो छे.
ज्ञाननी पर्यायने अंतर्मुख करीने ए परम अद्भुत आत्मवैभव वेदाय छे.
जुओ, आ वीतरागी सन्तोनी वाणी! आ ‘आत्मभाषा’
छे. भाषा तो जोके जड छे पण आत्माना अनुभवनुं निमित्त लईने
नीकळेली सन्तोनी भाषा ते ‘आत्मभाषा’ छे. आत्मानुं भान थतां
बधा गुणोमां नवुं जीवन प्रगट्युं, अनंतगुणो जीवता थया.
पहेलांय ते हता तो खरा पण द्रष्टि वगर तेनुं फळ आवतुं न हतुं,
हवे तेनुं सम्यक्परिणमन थतां फळ आव्युं. एटले निर्मळ पर्याय
प्रगटी तेमां आत्मानुं खरूं जीवन छे.