रह्या हता. सम्राट भरत अने तेना भाईओ पण मोटी विभूति लईने भगवाननी
पाछळ जता हता. भगवान आकाशमां एटले ऊंचे गमन करता हता के ज्यांथी लोको
तेमने बराबर जोई शके.
दीक्षाकल्याणक जोवा माटे नीचे ऊतरी होय! एना पर आश्चर्यकारी मंडप अने रत्नोनी
रंगोळी हती. ए शिला जोतां, जन्माभिषेक वखतनी पांडुकशिलानी शोभा भगवानने
याद आवी. भगवान जगतना बंधु होवा छतां स्नेहबंधनथी रहित हता. दीक्षा पहेलां
भगवाने देव–मनुष्योनी सभाने योग्य उपदेशवडे संबोधीने प्रसन्न करी. अने दीक्षा
माटे पहेलां जो के बंधुवर्गने पूछ्युं हतुं, तोपण अत्यारे फरीने गंभीरवाणीथी पूछीने
संमति लीधी.
बहिरंग परिग्रह छोडी दीधो. आत्मानी, देवोनी अने
सिद्धोनी साक्षीपूर्वक समस्त परिग्रह छोडीने भगवान
मुनि थया, पूर्वदिशासन्मुख पद्मासन लगावी,
सिद्धपरमेष्ठीने नमस्कार करीने, पंचमुष्ठिथी केशलोच
कर्यो. दिगंबर रूपधारक भगवान जिनदीक्षा लईने समस्त
जन्म्या ते ज तिथिए, फागण वद नवमीनी सांजे भगवाने मुनिदशा धारण करी.
तुं जेटलो अंदर समा, तेटली तारी अधिकता छे.