उत्कृष्ट मूर्ति जेवा शोभता हता. तपना महिमाने लीधे कोई अद्रश्य छत्रवडे तेमना उपर
छांयो थई गयो हतो. चार ज्ञानवडे भगवाने परलोकसंबंधी गति–अगतिने संपूर्ण
जाणी लीधी हती.
असमर्थ एवा ते कल्पित मुनिओ विचार करवा लाग्या के, अरे! हवे अमाराथी भूख–
प्यास सहन थता नथी; भगवान तो कोण जाणे क्या उद्देशथी आ प्रमाणे ऊभा छे?
भगवान पोतानी रक्षानो विचार कर्या वगर आवा भयंकर वनमां ऊभा छे तो
‘पोतानी रक्षा प्रयत्नपूर्वक करवी जोईए’ –एवी नीतिने शुं भगवान नहीं जाणता
होय? भगवान तो प्राणोथी विरक्त थईने आवी तपचेष्टा करी रह्या छे, पण अमे तो
हवे खेदखिन्न थई गया छीए. तेथी भगवान ध्यान पूरुं करे त्यांसुधी अमे आ वनमां
फळ ने कंद–मूळ खाईने जीवन टकावीशुं. आम तेओ दीन थई गया; शुं करवुं ते तेमने
सुझ्युं नहि. ‘भगवान अमने जरूर कंईक कहेशे’ एवी आशाथी तेओ भगवानने
घेरीने ऊभा; भगवान तरफ द्रष्टि करतां तेमने थोडुंक धैर्य थतुं. केटलाक तो माता–
पिता–स्त्री–राजपाट वगेरेनुं स्मरण थतां घेर जवानी ईच्छाथी वारंवार भगवानना
चरणोमां नमस्कार करता हता. पण तेमने बीक लागती हती के जो अत्यारे भगवाननो
साथ छोडीने घरे जईशुं तो, भगवान ज्यारे आ कार्य पूरां करीने राज्य संभाळशे
त्यारे अमने अपमान करीने काढी मूकशे; अथवा तो भरत महाराजा अमने कष्ट देशे. –
माटे अहीं ज रहीने सहन करवुं. हवे तो आजकालमां ज भगवाननो योग सिद्ध थशे
एटले कष्ट सहन करनारा अमने घणी धन–सम्पदा आपीने संतुष्ट करशे. निर्बळ
थयेला ते मुनिओ जमीन पर पड्या पड्या पण भगवानना चरणनुं स्मरण करता
हता. केटलाक लोको भगवानने पूछीने, अने केटलाक पूछ्या वगर मात्र प्रदक्षिणा दईने,
प्राणरक्षा माटे वनमां अन्यत्र चाल्या गया हता, ने व्रत छोडीने जेमतेम वर्तवा लाग्या
हता.