भगवानना आगमनथी आनंदित थईने चारे कोरथी नगरजनोनां टोळेटोळां दर्शन
करवा ऊमट्या. भोळा लोको कहेता हता के भगवान फरीने आपणी संभाळ करवा
पधार्या; ऋषभदेव जगतनां पितामह छे एम काने सांभळ्युं हतुं, ते जगतपिताने आजे
आंखवडे नजरे देख्यां. भगवानना आगमननी वात सांभळीने नगरजनो भोजनादि
कार्यो पडता मुकीने जल्दी जल्दी दर्शन करवा माटे चाल्या. ज्यारे आखी नगरीमां आवो
कोलाहल थई रह्यो हतो त्यारे पण भगवान तो पोताना संवेग अने वैराग्यनी सिद्धिने
माटे कमर बांधीने वैराग्यभावनाओनुं चिन्तन करता करता पोतानी आत्ममस्तीमां
मस्त चाल्या आवता हता. आचार्यदेव कहे छे के अहो, आवी राग–द्वेषरहित
समतावृत्तिने धारण करवी ते ज सर्वश्रेष्ठ धर्म छे.
भगवान ऋषभदेव आपणा आंगणामां पधार्या छे.
भक्तिपूर्वक भगवानना चरणोमां नमस्कार कर्या. भगवान पधारतां ज सन्मानपूर्वक
पादप्रक्षालन करीने अर्घवडे पूजन कर्युं, ने प्रदक्षिणा लीधी. अहा, आंगणामां आवुं
निधान देखीने तेमने अति सन्तोष थयो, भगवानना दर्शनथी बंनेना रोमांच
उल्लसित थया. हर्ष अने भक्तिथी नम्रीभूत ते बंने भाईओ ईन्द्र जेवा शोभता हता.
जेम निषध अने नील पर्वतोनी वच्चे उन्नत मेरुं पर्वत शोभे तेम बंने तरफ श्रेयांस
अने सोमप्रभनी वच्चे भगवान ऋषभदेव शोभता हता.
श्रीमतीना भवनो बधो वृत्तांत तेने याद आवी गयो अने ते भवमां शष्पसरोवरना
किनारे चारणऋद्धिधारी बे मुनिवरोने आहारदान दीधेलुं तेनुं पण तेने स्मरण थयुं.
सवारनो आ समय मुनिओने आहारदान देवा माटे उत्तम समय छे–एम निश्चय करीने
ते पवित्र बुद्धिवाळा श्रेयांसकुमारे भगवानने आहारदान कर्युं.