થઈને “ધન્ય દાન...ધન્ય પાત્ર...ને ધન્ય દાતા...” એવી આકાશવાણી કરવા લાગ્યા.
અહા, દાનની અનુમોદના કરવાથી પણ ઘણા લોકો મહાનપુણ્યને પામ્યા.
પરિણામ જ કારણ છે, બાહ્યકારણોને તો જિનેન્દ્રદેવે ફક્ત ‘કારણનું કારણ (એટલે કે
નિમિત્ત) કહ્યું છે. જ્યારે પુણ્યના સાધન તરીકે જીવોના શુભ પરિણામ જ પ્રધાનકારણ
છે ત્યારે શુભકાર્યની અનુમોદના કરનાર જીવોને પણ તે શુભફળની પ્રાપ્તિ જરૂર થાય છે.
આહારની વિધિ પ્રસિદ્ધ કરીને, અને બંને ભાઈઓને હર્ષિત કરીને ભગવાન પુન: વન
તરફ ચાલ્યા ગયા. કેટલેક દૂર સુધી બંને ભાઈઓ ભક્તિભીનાં ચિત્તે ભગવાનની
પાછળ ગયા, ને પછી રોકાતા રોકાતા પાછા ફર્યા; ક્ષણે ક્ષણે પોતાનું મુખ પાછું વાળીને
તેઓ બંને, નિરપેક્ષપણે વનમાં જઈ રહેલા ભગવાનને ફરીફરીને દેખતા હતા. દૂર દૂર
જઈ રહેલા ભગવાન જ્યાંસુધી દેખાયા ત્યાંસુધી ભગવાન તરફ લાગેલી પોતાની
નજરને તથા ચિત્તવૃત્તિને તેઓ પાછી ખેંચી શક્્યા નહીં. તેઓ વારંવાર ભગવાનની
કથા તથા તેમના ગુણની સ્તુતિ કરતા હતા; ને પૃથ્વીપર પડેલા ભગવાનના ચરણ–
ચિહ્નને (પગલાંને) વારંવાર પ્રેમથી નિહાળીને નમસ્કાર કરતા હતા. નગરજનો આ બે
ભાઈને દેખીને કહેતા કે રાજા સોમપ્રભ મહાભાગ્યવાન છે કે જેમને આવો ઉત્તમ ભાઈ
મળ્યો છે. રત્નવૃષ્ટિથી ચારેકોર વેરવિખેર પડેલા રત્નોને નગરજનો એકઠા કરતા હતા.
રત્નોરૂપી પાષાણના ઢગલાથી જે ઊંચુંનીચું થઈ ગયું હતું એવા રાજ–આંગણને
મુશ્કેલીથી ઓળંગીને બંને ભાઈઓ રાજમહેલમાં આવ્યા.
ત્યારથી દાનમાર્ગ શરૂ થયો. દાનની આવી વિધિ જાણીને રાજા ભરત વગેરેને મહાન
આશ્ચર્ય થયું; આશ્ચર્યથી તેઓ વિચારવા લાગ્યા કે મૌન ધારણ કરનારા ભગવાનનો
અભિપ્રાય તેણે કેવી રીતે જાણી લીધો? દેવોએ પણ આશ્ચર્ય પામી શ્રેયાંસકુમારનું
સન્માન કર્યું. મહારાજા ભરતે પોતે શ્રેયાંસકુમારને ત્યાં આવીને તેનો આદર