हतुं तेनुं आ फळ छे. जोके तेनुं आ फळ कहेवुं ते पण व्यवहार छे, खरेखर तो
सम्यग्दर्शन वखतनो ज जुदो प्रयत्न छे. आत्माना निर्णयना बळे वारंवार अभ्यास
करतां राग तरफनुं रुचिनुं जोर तूटवा मांडे छे ने स्वभाव तरफनुं जोर वधवा मांडे छे.
अंते रागना अवलंबननो भाव तोडीने अने स्वभावना अवलंबननो भाव प्रगट
करीने ते आत्मार्थी जीव निर्विकल्प अनुभव प्रगट करे छे.–आवी दशा प्रगट करवा माटे
अहीं जिज्ञासु शिष्य पूछे छे.
सुख प्रगट करनारा सर्वज्ञ परमात्मा आ जगतमां छे, एना साधक सन्तो आ जगतमां
छे. एटले, मोक्षतत्त्व, संवर–निर्जरातत्त्व, तथा तेनाथी विरुद्ध एवा आस्रव ने
बंधतत्त्व, ए बधां तत्त्वोनी कबुलातपूर्वक शिष्यनो प्रश्न छे.
साधन माने तेने ते रागादिथी छूटवा माटेनो साचो प्रश्न ऊगे नहीं. रागने जे दुःखरूप
न स्वीकारे ते तेनाथी पाछो वळवानो उपाय केम करे?
छूटे? एवा शिष्यने दुःखथी छूटवानी विधि आचार्यभगवाने आ ७३मी गाथामां
बतावी छे.
करीने, अंतरमां डुबकी मारतां विकल्परहित आनंदनी अनुभूति थाय छे, तेमां
सम्यग्दर्शन–ज्ञान–चारित्र समाय छे. आवी अनुभूति करवी ते ज दुःखथी छूटवानी
रीत छे.