કરે છે તે જ ત્રણલોકમાં અતિશયરૂપ એવી તીર્થંકરપ્રકૃતિનું ઉપાર્જન કરે છે. માટે જેઓ
કલ્યાણના ઈચ્છુક છે તેઓ ભગવાન જિનેન્દ્રદેવના ઉપદેશેલા (સમ્યક્ત્વપૂર્વકના)
વાત્સલ્યગુણનો મહિમા જાણી આ ૧૬ મા વાત્સલ્યઅંગનું સ્તવન–પૂજન અને અર્ચન
દેવલોકને પામીને પછી જગતના ઉદ્ધારક તીર્થંકર થઈ નિર્વાણને પામે છે.
સાધીને હવે મોક્ષમાં જવાના ટાણાં આવ્યા છે...તો
આત્માર્થીને તેમાં પ્રમાદ કે અનુત્સાહ કેમ હોય? ઘોરાતિઘોર
અડગપણે આત્માના અવલંબને મોક્ષમાર્ગમાં ટકી રહ્યા
છે...ને મારે પણ એમનું જ અનુકરણ કરીને આત્માને
મોક્ષમાર્ગે લઈ જવાનો છે... સંસારના ઘોરતિઘોર દુઃખોથી
હવે આ આત્માને બસ થાઓ...” આમ સંવેગ–નિર્વેદ વગેરે
અનેક પ્રકારે આત્માને ઉત્સાહ જગાડીને, મોક્ષમાર્ગનો
મહિમા પ્રસિદ્ધ કરીને સમકિતી પોતાના આત્માને તેમ જ
બીજાના આત્માને મોક્ષમાર્ગમાં દ્રઢપણે સ્થિર કરે છે, એનું
નામ સ્થિતિકરણ છે.
બતાવીને તેને માર્ગ પ્રત્યે ઉત્સાહ જગાડે છે.–આવો
સ્થિતિકરણનો ભાવ ધર્મીને સહેજે આવી જાય છે.