करजो.–एटले एवुं प्रत्यक्ष स्वसंवेदन करवानी आत्मामां ताकात छे; माटे ‘अमने न
समजाय’ एवी कल्पना काढी नांखजे, ने सिद्धभगवानने अंतरमां स्थापीने स्वसंवेदन–
प्रत्यक्षथी आत्माने अनुभवमां लेजे. परोक्ष रहेवानो तारो स्वभाव नथी पण पोते
अलौकिक छे. जेम ऊंचा हीरानी किंमतनी तो शी वात! पण तेनी रज पण किंमती होय;
तेम जगतमां श्रेष्ठ एवा आ चैतन्यहीरानुं स्वसंवेदन करे तेना आनंदनी तो शी वात!
पण तेना बहुमानपूर्वक श्रवण–मनन करे तो तेनुं फळ पण अलौकिक छे. एवा विकल्प
वडे पुण्य बंधाय ते पण ऊंची जातना होय.
कोई निमित्तना परना रागना के गुणभेदना आश्रये तेनुं वेदन थतुं नथी. वर्तमान
पर्याय अंतरमां तन्मय थईने आखाय स्वभावने स्वसंवेदनमां लई ल्ये छे–एवी तेनी
* आत्मानो जाणवानो स्वभाव छे, विकल्प करवानो नहीं.
* मारुं शांतिधाम मारामां छे, एमां डुबकी मारतां शांति छे.
* शुद्धतामां लीनता ते सन्तोनुं चारित्र छे; राग ते चारित्र नथी.
* चारित्र ते धर्म छे: राग ते चारित्र नथी एटले राग ते धर्म नथी.
* शुद्धोपयोग ते आत्माना प्राण छे; ते प्राण रागवडे हणाय छे माटे राग ते हिंसा छे.
* वीतरागभाववडे शुद्धोपयोग जीवंत रहे छे, माटे वीतरागभाव ते अहिंसा छे.
* हिंसा ते अधर्म छे, अहिंसा ते धर्म छे.
* तेथी न करवो राग जरीये क्यांय पण मोक्षेच्छुए.