रीते आवशे? अभेदना लक्षवाळो जीव भेदविकल्पने ओळंगीने निर्विकल्प वस्तुनो
अनुभव करशे.
भूमिकामां अभेदनुं लक्ष थवानो आ एक प्रकार छे के ‘ज्ञानस्वरूप आत्मा छुं’ एवा
प्रकारे गुणभेदना विचार आवे छे. आचार्यदेव कहे छे के खेद छे के वच्चे आटलो
वखतेय जेना ज्ञानमां आवुं अभेदनुं लक्ष छे ते अभेद आत्मा तरफना झुकावना बळे
विकल्पने तोडीने साक्षात् अनुभव करशे.
गुण–गुणी भेद संबंधी विचार ऊठे ते व्यवहार छे. ‘जीवनुं लक्षण चेतना’ एम विचार
करतां पुद्गलादि परद्रव्योथी भिन्नपणे आत्मा लक्षगत थाय छे. साक्षात् अनुभव थवा
पहेलांनी दशामां आवा विचार होय छे. आटला लक्ष वगर सीधो आत्मानो अनुभव
थई जाय एम बनतुं नथी. आवा लक्षसहितनी भेदभूमिकाने व्यवहार कह्यो छे. ते
व्यवहारना विकल्पने तोडीने एकला चैतन्यस्वभावमां लक्षने जोडतां अभेद अनुभव
थशे, अने त्यारे सम्यग्दर्शन थशे. पछी पण आवा अनुभवमां लीनताद्वारा ज विकल्प
तूटीने वीतरागता थशे. आवो स्वानुभव ते ज मोक्षमार्ग छे.
–के आत्मानो अनुभव.
तो ते अनुभव केम थाय तेनी आ रीत सन्तो तने बतावे छे. गुणगुणीभेदनो
अभेद तरफ राखजे, विकल्प तरफ वलण न राखीश. जो अभेदस्वभावमां जवातुं होय
तो भेदना विकल्प तरफ झांखीने पण न जोईश. आम अभेदना लक्ष सहित वच्चे
अनुभव पहेलां जे भेदविचार आव्यो ते व्यवहार छे. अंतरमां नजीकमां नजीकनो
आटलो व्यवहार छे,