जरापण रागने ज्ञानमां भेळवतो नथी; ज्ञानने शुद्धउपयोगमय ज राखे छे.–
आवी दशाने संवर कहे छे, तेणे रागादि–आस्रवोने दूर कर्या छे.
शुद्धआत्मानी उपलब्धि कहो के संवर कहो,–ते भेदज्ञानथी ज थाय छे–एम
शुद्धआत्मानो अनुभव थाय छे.
उदयथी भिन्न शुद्ध ज्ञानपणे ज अनुभवे छे; ते अनुभव कोई प्रसंगमां तेने
छूटतो नथी, एटले ज्ञान ज्ञानपणे ज रहे छे, माटे ते ज्ञान उदयथी घेरातुं
नथी, निजस्वरूपथी डगतुं नथी; तेथी ज्ञानीने भेदज्ञानना बळे संवर ज थाय
छे. राग अने ज्ञाननी अत्यंत भिन्नता जाणीने शुद्धज्ञानपणे ज पोताने
अनुभवतां धर्मी जीवने अतीन्द्रिय आनंद उल्लसे छे. आवुं भेदज्ञान प्रगट
करीने हे जीवो! तमे पण आनंदित थाओ.
ताकात, छतां तुं तारा स्वरूपने अनुभवमां
नथी लेतो...तो शुं तने शरम नथी आवती!
सिद्धसमान सर्वज्ञस्वभावी होवा छतां
संसारमां रखडीने भव करतां तने शरम
नथी आवती!! धरममां तने शरम आवे छे
ने संसारमां रखडतां तने शरम नथी
आवती? अरे, सर्वज्ञस्वभावी आत्माने
अज्ञानीपणे संसारमां रखडवुं पडे ए तो
शरम छे–कलंक छे. माटे हवे शरमाईने
एनाथी छूटवानो उद्यम शीघ्र कर.