स्वद्रव्य तरफना झुकावथी तेने वीतरागता ज थती जाय छे. राग–द्वेषादि भावो तेने घटता
जाय छे; ने ते घटता जता रागादिभावनुंय ज्ञानमां तो अकर्तापणुं ज छे; केमके ते रागनी
साथे तन्मय थईने ज्ञान उपजतुं नथी. ज्ञान तो शुद्धआत्मा साथे ज तन्मय थईने उपजे छे.
आ रीते ज्ञातास्वभावना आश्रये रागना अकर्तापणे उपजतुं ज्ञानीनुं ज्ञान मोक्षने साधे छे.
भावमरण कर्यु. तेने अनंत शक्तिवाळुं स्वाधीन जीवन बतावीने ‘अनेकान्त’ वडे
आचार्यदेव साचुं जीवन आपे छे. ‘भावमरणो’ टाळवा माटे करुणा करीने अनंत
आत्मशक्तिरूपी संजीवनी संतोए आपी छे, –जेना वडे अविनाशी सिद्धपद पमाय छे. –ए
जीवनुं साचुं जीवन छे, ते सुखी जीवन.
रागादिना कर्तापणे आत्माने जाणे तेमां तो रागनुं–आकुळतानुं वेदन थाय छे. तेमां आनंदनी
धारा वहेती नथी, केमके ते आत्मानुं साचुं स्वरूप नथी. आत्माना साचा स्वरूपने जाणे ने
आनंदरसनी धारा न वहे–एम बने नहि. अंदर आनंदनो दरियो भर्यो छे एटले तेमां
उपयोग जोडतां ज आनंदनी धारा अनुभवमां उल्लसे छे. वस्तुस्वरूप एवुं छे के एना
ज्ञानमां कदी कंटाळो न आवे पण आनंद आवे. भाई, तारी आवी वस्तु छे तेने एकवार
तारा लक्षमां तो ले;एने लक्षमां लेतां ज, कदी न थयेलो एवो आनंद तने थशे. सम्यग्दर्शन
अनुभवे छे. एनो तो दाखलो आप्यो, बाकी अहीं पण एवा आत्मानो आनंदसहित
अनुभव करनारा अनेक जीवो छे, ने एवो अनुभव थई शके छे.