: २० : आत्मधर्म : कारतक : २४९४
आश्रये थाय छे, परना आश्रये थती नथी. वच्चे जेटलो राग रही जाय तेटली तो उपासनानी
खामी छे. सर्वज्ञनो निर्णय पोताना ज्ञानस्वभावना ज आश्रये थाय छे. ज्ञान अल्प होवा छतां,
ते ज्ञानने पूर्णज्ञानस्वभाव तरफ वाळीने तेमां सर्वज्ञनो निर्णय थाय छे. हजी तो जेने सर्वज्ञना
निर्णयनी पण खबर नथी तेने सर्वज्ञनी उपासना क््यांथी होय?
अर्हंत अने सिद्ध भगवानने जेवा परिपूर्ण ज्ञान ने आनंद प्रगटरूप प्रसिद्ध छे तेवा ज
ज्ञान ने आनंदरूप मारो स्वभाव छे, एम अर्हंत अने सिद्धने ध्येय बनावीने तेमना जेवा
पोताना आत्मा तरफ ढळीने, तेनी श्रद्धा–ज्ञान–एकाग्रतारूप आराधना वडे जीव पोते परमात्मा
थई जाय छे.
अर्हंत अने सिद्ध भगवाननी उपासनाने भिन्न उपासना कही,–पण ते कयारे? के
आत्मा तरफ वळीने सम्यग्दर्शन–ज्ञान–चारित्र करे त्यारे. एटले खरेखर तो अभिन्न
उपासनारूप निश्चय प्रगट्यो त्यारे भिन्न उपासनाने व्यवहार कह्यो. जे एकला पर सामे जोया
करे ने स्वसन्मुख न थाय तेने तो अभिन्न के भिन्न एक्केय उपासना थती नथी, एम समजवुं. ।। ९७।।
अभिन्न उपासनानुं दृष्टांत तथा तेनुं फळ हवे कहेशे.
एक माणसने एवी टेव के जो खुल्ला आकाशने न देखे
तो एने मुंझारो थाय; तेम रागनी रुचि आडे पोताना खुल्ला
ज्ञानगगनने अज्ञानी देखतो नथी एटले परभावना
कर्तृत्वमां ते मुंझाई रह्यो छे. रागथी जुदुं खुल्लुं ज्ञान बतावीने
ज्ञानी तेने कहे छे के देख! आ तारुं ज्ञान खुल्लुं ज छे, ए
रागथी ढंकाई नथी गयुं, रागमां एकमेक नथी थई गयुं; तारा
मुक्तस्वभावने देख, जेथी तारी मुंझवण मटशे ने तने तारो
आनंद अनुभवमां आवशे.