वखते शांतचित्त थयेलो ते जीव चैतन्यना साक्षात् अमृतने पीए छे. –तेमां
सम्यग्दर्शन–ज्ञान–चारित्र समाय छे.
शुद्धस्वरूप अनुभवाय छे ने निर्विकल्प शांतरस उल्लसे छे. आवो अनुभव थयो त्यारे
सम्यग्दर्शन थयुं, त्यारे परमार्थदर्शन थयुं ने त्यारे मोक्षमार्ग खूल्यो. तेथी आवो
अनुभवशील जीव परम सुखी छे.
अनुभवमां अतीन्द्रिय आनंद थाय छे. ए आनंदना स्वादमां कोई रागनी–विकल्पनी
अपेक्षा नथी. ए आनंदनो अनुभव पोताना स्वसंवेदन ज्ञानमां प्रत्यक्ष छे, ईन्द्रियोनुं
तेमां आलंबन नथी, मनना विकल्पोनी तेमां अपेक्षा नथी. आवो अनुभव ते महान
सुख छे.
रहीने आत्मा अनुभवातो नथी. अकर्ता–अभोक्ताना विकल्पोवडे अकर्ता–अभोक्तारूप
परिणमन थतुं नथी. पण विकल्पथी जुदो पडीने वस्तुमां जतां अकर्ता–अभोक्तारूप
परिणमन थई जाय छे. विकल्पथी जुदो उपयोग अंतरमां साक्षात् शुद्धात्माने संचेते छे–
अनुभवमां ल्ये छे. आवो अनुभव ते धर्म छे; ने आवो एकक्षणनो धर्म केवळज्ञानने
शीघ्रपणे बोलावे छे के झट आव!
ल्ये तो विकल्प तूटीने आनंद अनुभवाय. भाई, शेमां ऊभो रहीने तारे वस्तुने
अनुभवमां लेवी छे?–तो एम अनुभव नहि थाय. विकल्पमां वस्तु नहि अनुभवाय;
वस्तु तो वस्तुमां सीधो उपयोग जोडतां अनुभवाशे. विकल्पमां शुद्ध वस्तुनुं परिणमन