हे वालीडा! आळस करीश मा...प्रमादी थईश मा.
वाणीद्वारा जगतना जीवोने माटे पण ते प्रसिद्ध कर्यो छे. समयसारनी आ टीकानुं
नाम
चक्रवर्तीना नवनिधान अखूट छे, ते कदी खूटता नथी, तेम आत्मामां अपार
अक्षय चैतन्यनिधान छे, अनुभवद्वारा तेने खोल्या ज करो पण ते कदी खूटता
नथी. जगतने आवो आत्मवैभव सर्वज्ञदेवे खुल्लो करीने बताव्यो छे. अहो, आ
तो वीतरागी सन्तोना अंतरना अनुभवनी वात छे. आना भावो समजवा माटे
अंतरमां घणुं ऊंडुं मंथन मांगे छे. अंदरमां मंथन वगर आवो आत्मा अनुभवमां
आवे नहीं. आत्मानी समजण माटे ने अनुभव माटे अंदरमां घणो उग्र प्रयत्न
होय छे; जगतथी केटली उदासीनता ने चैतन्यनी केटली प्रीति होय! त्यारे आत्मा
अनुभवमां आवे.
जेवी पोतानी रुचिनी उग्रता. कोईने अंतर्मुहूर्तमां ज अनुभव थाय छे.
छे. रुचिवाळी वस्तुना प्रयत्नमां हद न होय, काळनी मर्यादा न होय. जो के खरा
मुमुक्षुने रुचिनी उग्रता तो एवी होय के आजे ज अत्यारे ज आत्मामां ऊतरीने
तेने अनुभवमां लउं. पछी प्रयत्न उपडतां उपडतां जराक वार लागे तो ते थाकीने
प्रयत्न छोडी देता नथी, पण वधु ने वधु उग्र प्रयत्न वडे उद्यम करीने अंते साक्षात्
आत्मानो अनुभव करे छे.