पोताने स्वयंसिद्ध अचल ज्ञानरूप अनुभवे छे. ते ज्ञानमां ज्ञानथी भिन्न बीजुं कांई थतुं नथी,
एटले तेमां अकस्मातनो भय नथी. वज्रपात थाय के धरतीकंपथी धरती धणधणी ऊठे तोपण
सम्यग्द्रष्टि जीवो निःशंक अने निर्भय वर्तता थका पोताने अवध्य ज्ञानशरीरीपणे अनुभवे छे.
मने भयभीत करीने मारा ज्ञानमांथी चलायमान करी द्ये एवुं सामर्थ्य जगतमां कोई संयोगमां
नथी. हुं मने ज्ञानस्वरूपे ज अवलोकुं छुं; धरती ध्रूजे तेथी मारा ज्ञानमां तीराड पडती नथी. मारा
ज्ञाननी वेदनामां बीजी कोई वेदना नथी; मारुं ज्ञान स्वयमेव ‘सत्’ छे ते कदी नाश पामतुं नथी.
मारुं ज्ञान निजस्वरूपमां ज गुप्त छे. चैतन्यप्राणवडे शाश्वत जीवंत मारो आत्मा, तेने कदी मरण
थतुं नथी; अने अनादिअनंत ज्ञानमां वच्चे बीजो कोई अकस्मात थतो नथी–के जे ज्ञानने
अन्यथा करी नांखे
मोटाभागना मकानो जमीनदोस्त थई गया....कुदरती घटनाथी मृत्यु पामेला ने घवायेला ए
मानवबंधुओ प्रत्ये आपणने वैराग्यभीनी हमदर्दी जरूर जागे छे. परंतु आ अध्रुव संसारमां
आवा प्रसंगो तो बन्या ज करवाना–एवुं वस्तुस्वरूप लक्षमां होवाथी ज सन्तोए कह्युं छे के–
एवो वज्रपात थाय के जेना भयथी त्रणलोक खळभळी ऊठे–तोपण हे भव्य! तुं तारा ज्ञानमां
अकंप रहेजे.–तारा ज्ञानशरीरने कोई हणी शके तेम नथी. त्रणलोक खळभळी ऊठे तोपण धर्मी
पोताना ज्ञानथी च्युत थता नथी. ज्ञानी तो पोताना अकंप परमज्ञानस्वभावमां स्थित छे.
निशंकपणे पोताने सहज ज्ञानपणे ज अनुभवता ते शाश्वतपुरी तरफ चाल्या जाय छे.