दरकार छोडीने जेणे आत्मानी भावना भावी छे तेने दुःख प्रसंगेय ते भावना टकी रहेशे, ने
उलटी ते भावना तीव्र वैराग्यथी उग्र बनशे. साताशीलीया के प्रमादी न थई जवाय ते माटे
जागृतीनो उपदेश छे. केमके जो आत्मानी भावना भूलीने बाह्य सुखमां साताशीलीयो थई जाय
तो ज्ञाननो नाश थई जाय छे.
अंतरना भेदज्ञाननी भावनापूर्वक सहनशीलता ते अमोघ उपाय छे. ज्यां ज्ञाननी भावना
जागृत छे त्यां कोईपण प्रतिकूळता साधकने आत्मभावनामांथी डगावी शकती नथी.
जवाय...पण ज्ञानआनंदनी उग्र भावनापूर्वक समाधिमरणे देह छूटे! जेणे सातापूर्वक मात्र
भेदज्ञाननी वात करी छे, पण अंतर्मुख थवानो प्रयत्न कर्यो नथी तेने प्रतिकूळता वखते
भेदज्ञाननी भावना टकी शकशे नहि. आत्माना आश्रये जेणे अंतर्मुख प्रयत्न कर्यो हशे तेने गमे
ते प्रसंगे आत्मानी भावना टकी रहेशे. अनुकूळ संयोगमां जे मूर्छायेला छे ने अंतरमां
अनुभवनो प्रयत्न करता नथी, ते प्रतिकूळ संयोगनी सामे केम टकी शकशे? ए वखते एनुं ज्ञान
एने जवाब नहीं आपे.
नहि, पण अंतरमां प्रयत्न करी करीने आत्मानो अनुभव करजे ने वारंवार तेनी भावना करजे!
अंतरमां आत्माना अनुभव वगरनी एकली धारणा तने शरणरूप नहि थाय. अंतरमां
भेदज्ञाननी भावनाथी निर्विकल्प आनंदरस पीवानो एवो प्रयत्न करजे के समाधिमरण टाणे
कदाच तृषाथी गळुं सुकाय ने पाणी पण गळे न ऊतरे तो त्यारे पण अंतरमां शांतरसना
अनुभवथी आत्मा तृप्त रहे...
तम्हा जहाबलं जोई अप्पा दुक्खेहि भावए।। ६२।।