आत्माने जाणीने ध्याववो.
तपश्चरणादि वैराग्यभावना पूर्वक तुं ज्ञानने भाव. एवी भावना भाव के गमे तेवी
प्रतिकूळतामांय ते छूटे नहि, अखंड आराधनामां भंग पडे नहि. जे एकला साताशीलीयापणाने
सेवे छे ने ज्ञाननी वातो करे छे तेने प्रतिकूळता प्रसंगे ज्ञानभावना क््यांथी टकशे? अज्ञानी तो
मरणना के प्रतिकूळताना प्रसंगे भडकी ऊठे छे, ने भिन्न ज्ञानने भूली जाय छे. जेणे ज्ञानभावना
भावी छे एवा ज्ञानीने मरणनो भय नथी, प्रतिकूळतामांय ज्ञानभावना छूटती नथी. जुओने,
सुदर्शन शेठ, सीताजी वगेरे उपर केवा संकट आव्या? छतां ते प्रसंगे पण तेओ पोतानी
ज्ञानभावनाने भूल्या न हता. जेणे वारंवार आत्माना अनुभवनो प्रयोग कर्यो छे, वारंवार
स्वभावमां ठरवानी अजमायश करी छे तेने गमे ते प्रसंगमां पण ज्ञानभावना जागृत रहे छे.
माटे दुःखथी एटले कष्टमां सहनशीलताना प्रयत्न सहित ज्ञानस्वभावनी भावना करवानो
उपदेश छे.
जगाड. चैतन्यनी धगश आडे दुनियानी प्रतिकूळताने न जो.
होय त्यांसुधी तो एम लागे के ज्ञान छे. पण ज्यां शरीरमां कष्ट थाय, देह छूटवानो प्रसंग आवे,
के बीजा अनेक प्रकारना निंदा–अपमान वगेरे प्रतिकूळताना प्रसंग आवे त्यां तेनी धारणा टकशे
नहि, ते प्रतिकूळताना वेदनमां एकाकार थईने भींसाई जशे. माटे अहीं एम उपदेश छे के
अत्यारथी ज देहादि प्रत्ये उदासीनतानी भावनापूर्वक तुं ज्ञाननो अभ्यास कर.
होय ते खरे प्रसंगे हाजर थाय, ने आत्माने समाधि आपे, समाधान आपे, शांति आपे.
जीवनमां जेणे आत्मानी दरकार करी नथी, तेनी भावना भावी नथी, ने कहे के हुं मरण टाणे
समाधि राखीश. –तो ते समाधि