मिथ्याबुद्धि ज संसारनुं मूळ छे. आ शास्त्रना उपदेशअनुसार ते मिथ्याबुद्धि छोडीने,
देहथी भिन्न आत्माने जाणीने, तेमां जे स्थिर थाय छे ते अंतरात्मा आ संसारना
जन्ममरणथी मुक्त थईने परम केवळज्ञानज्योतिमय सुखने पामे छे. आवुं उत्तम आ
शास्त्रनुं फळ छे...ते मंगळ छे.
एवी भिन्नता जाणीने देहबुद्धि छोडीने पोताना परम आत्मस्वरूपमां जे स्थिर थाय छे
ते परमसुखने अनुभवे छे. जुओ, आवुं भेदज्ञान करीने स्वरूपमां स्थित थवुं ते शास्त्र
भणवानुं फळ छे; एवुं जेणे कर्युं ते खरेखर शास्त्रने भण्यो छे. पोतामां भाव प्रगट
कर्या वगर मात्र वांची जवाथी शास्त्रनुं फळ आवे नहि. शास्त्रज्ञाननुं फळ तो परम
वीतरागता अने सुख छे.
अत्थे ठाही चेया सो होही उत्तमं सोक्खं।।
बतावीने मंगळपूर्वक शास्त्र समाप्त थाय छे.
शोभावता हता; तेमनी अगाधबुद्धिने लीधे तेओ ‘जिनेन्द्रबुद्धि’ एवा नामथी पण
लोकोमां प्रसिद्ध हता; तेमनुं मूळ नाम ‘देवनन्दी’ हतुं ने देवोद्वारा पण तेमना पाद
पूजित (पूज्य–पाद) हता. ‘श्रवणबेलगोल’ना पहाड उपर तेमना महिमासंबंधी अनेक
श्लोको कोतरेला छे. ‘तत्त्वार्थसूत्र’ उपरनी सौथी प्रसिद्ध एवी ‘सर्वार्थसिद्धि’ नामनी
महान टीका तेमणे रची छे. ते उपरांत जैनेन्द्र–व्याकरण नामनुं महान शब्दशास्त्र तेमणे
रच्युं छे, तेथी
कर्या छे. आदिपुराणमां जिनसेनस्वामीए तथा ज्ञानार्णवमां