पचीस–पचास के सो वर्ष पहेलानुं चेतनपणुं आजे टकी रहेलुं देखाय छे–अनुभवाय छे,
रहेशे. एने टकाववा माटे तारे कोई शरीरनुं, रागनुं के संयोगनुं अवलंबन नहि लेवुं पडे.
जीवननी पुष्टि माटे, मारा चेतननी पुष्टि माटे, कोई शुभद्रव्यनुं लक्ष करीने शुभभाव
करवानुं के अशुभ पदार्थनुं लक्ष करीने अशुभ भाव करवानुं रह्युं नहीं. शुभ–अशुभ
वगर रही शकाय छे, ने शुभ–अशुभ वगरनुं ज्ञानमय जीवन ए ज सुखी जीवन छे, ए
ज साचुं जीवन छे. शुभ–अशुभ न होय त्यारे पण ज्ञान–दर्शन उपयोग तो थया ज करे
छे; राग–द्वेषना अभावमां कांई ज्ञाननो अभाव नथी थई जतो; एटले शुभाशुभना
अशुभनी जरूर रहेती नथी; ए ज रीते शरीरनी, खोराकनी, पैसानी पण जरूर रहेती
नथी. आवुं स्वाधीन चैतन्यजीवन छे.
एम रोजेरोज जाणो....हर क्षणे ने हर समये जाणो; ने ए तमारुं अबाधित
उपयोगस्वरूप शुभाशुभरहित– श्रमरहित होवाथी तेमां ज विश्राम करो. एथी तमारा
सर्वप्रदेशमां तमने आनंद थशे. आ आनंद अतीन्द्रिय छे. शुभ–अशुभ राग–द्वेष वगर
ज आवुं आनंदजीवन जीवाय छे, तोपछी शुभाशुभनो व्यर्थ परिश्रम शा माटे करवो?
ईन्द्रियोनी के तेना विषयोनी जरूर न भासी, तेथी तेमनाथी भेदज्ञान थयुं–जुदाई थई.
परथी भिन्न थईने पोताना उपयोगस्वरूपमां विश्राम लेतां जे आनंद अनुभव्यो ते
आनंद बाह्यविषयोमांथी लीधो नथी पण पोताना सत् स्वालंबी चेतन स्वरूपने
अबाधित वेदीने तेमांथी ते आनंद लीधो छे. आ रीते आत्मानुं स्वाधीन जीवन शाश्वत
पण छे ने ते आनंदमय पण छे. आवुं अमरआनंदजीवन ज्ञानवडे प्राप्त थयुं.