अनुभवसहितनुं ज्ञान ते साचुं ज्ञान छे, ने एवा ज्ञानपूर्वक आनंदमां एकाग्रता ते
साचुं आचरण छे. राग अने बाह्यक्रिया ए धर्मीने निजस्वरूपे भासता नथी. जेनाथी
कोण कहे? सम्यकत्व वगर शुभरागना आचरण पण अनंतवार जीव करी चूक्यो, पण
जन्म–मरणथी छूटकारो न थयो; भगवान तेना शुभआचरणने साचुं आचरण कहेता
नथी.
उत्तर:– हा; ज्ञान अने आचरणनुं स्वरूप तो त्रणे काळे आवुं ज छे; पंचम–
आवा ज्ञान–आचरणसहित विचरे छे, तेमांथी छठ्ठागुणस्थानवर्ती कोई मुनिने संहरण
करीने कोई आ भरतक्षेत्रमां मुकी जाय, तो भरतक्षेत्र अने पंचमकाळ होवा छतां,
विदेहना ते मुनि क्षपकश्रेणीवडे अहीं केवळज्ञान पामी शके छे. तेने कांई आ क्षेत्र के काळ
पोतामां छे, बहारमां तेनुं कार्यक्षेत्र जरापण नथी आम परथी अत्यंत भिन्नता समजीने
तारा निजस्वरूपने तुं संभाळ. –आ ज भावमरणथी छूटवानो ने परम आनंदनी
प्राप्तिनो उपाय छे.
प्रवासमां ठेरठेर बालविभागना सभ्यो मळता....खूबज आनंदित
थतो....उत्साहपूर्वक हजारो बालबंधुओ पोताना जीवनमां धर्मना संस्कार सींची रह्या
धन्यवाद!
आ चैत्र सुद एकमे दशमी वर्षगांठ प्रसंगे जिनमंदिर उपर कलश तथा ध्वज चडाववानो
उत्सव थयो. मंदिर उपर दश वर्षे पहेली ज वार कळश तथा ध्वज चडता होवाथी त्यांना
मुमुक्षुओने घणो उत्साह हतो ने आनंदथी तेनो उत्सव कर्यो हतो.